6:360
Longo
scilicet
volumine
contendet
Pighius,
Deum
homini
liberum
arbitrium
contulisse.
Quid
inepto
labore
se
macerat?
Neque
enim
aliud
tandem
consequetur,
ubi
diu
multumque
sudaverit,
nisi
ut
annuamus
verum
esse,
quod
semper
professi
sumus:
et
quod
forte
non
ita
diserte
eloqui
posset,
nisi
in
schola
nostra
profecistaet.
Nunc
asserimus,
humanum
genus
perdita
illa,
quam
in
creatione
acceperat,
libertate,
in
miseram
servitutem
decidisse.
Hoc
Pighius
concedit.
In
hoc
servitutis
statu
hominem
negamus
libera
eligendi
tam
boni,
quam
mali
facultate
esse
praeditum,
ut
ad
[pag.
177]
utrumlibet
accommodare
se
queat.
Sub
peccati
siquidem
iugo
teneri
vinctum,
ut
ad
Dei
gratiam
aspirare
nullo
modo
possit,
donec
Christi
gratia
liberetur.
Hic
nodus
est,
in
quo
Pighius
resistit:
et
tamen
in
excutienda
controversia
ullam
eius
mentionem
fieri
vetat:
sed
nunc,
ut
dixi,
veritatis
vi
impulsus,
in
eum
locum
ingressus
est,
quem
tantopere
refugiebat.
Porro
ne
in
revolvendis
eius
somniis
prolixior
sim,
capita
tantum
ipsa
rerum
breviter
notabo.
Impium
esse
atque
insanum
commentum
censet
Pighius,
quod
naturam
tradimus
sic
vitiatam
esse
peccato
originis,
ut
nihil
amplius
possit
homo
quam
peccare.
Neque
enim
ablatam
nobis
fuisse
naturam,
sed
donum
tantum
supernaturale,
quod
meliorem
perfectioremque
reddebat
naturam,
quam
in
se
fuisset.
Haeccine
est
causa,
cur
Augustinum
toties
nobis
eripuerit,
ut
suae
opinionis
testem
patronumque
faceret?
Clamat
Augustinus,
in
hoc
argumento
non
naturam,
qualis
a
Deo
creata
fuit,
sed
naturae
corruptae
perversitatem
inspiciendam
esse:
neque
id
uno
loco,
sed
totus
in
hoc
ubique
est.
Contra
existimat
Pighius,
nihil
fuisse
de
natura
diminutum:
et
tamen
Augustini
interea
testimonio
se
tuetur.
At
non
dissimulat
alibi,
hac
in
parte
se
ab
eo
dissentire.
Sed
quum
sit
hoc
summum,
et
maximi
momenti
in
tota
controversia
caput,
in
quo
ex
diametro
dissident,
quid
tanquam
plena
consensione
postea
gloriatur?
Adde,
quod
nullus
error
est,
quem
magis
aut
acrius
in
Pelagianis
Augustinus
impugnet,
quam
quod
naturae
integritatem
iactarent:
quum
ipse
vulneratam,
corruptam,
perditam
esse
contenderet.
Quorsum
ergo
Pelagianos
adeo
exsecrari
pertinet,
quum
primo
eorum
axiomati
nomen
suum
palam
inscribat?
Mortalitas,
inquit,
et
corruptio
ex
conditione
est,
non
vitio
naturae.
Unde
probat?
Quoniam
corpus
ex
suis,
quibus
compositum
est,
principiis,
et
compositionis
ratione
ita
habeat.
At
eodem
argumento
evinceretur,
[pag.
178]
post
resurrectionem
quoque
morti
fore
obnoxium
:
et
nunc
animam
esse
mortalem.
Ex
quo
enim
principio
orta
est,
nisi
ex
nihilo?
Equidem
si
illam,
quam
homini
ab
initio
Deus
contulerat,
perfectionem,
non
ita
exstitisse
in
natura
diceret,
ut
per
se
et
ex
se
illam
haberet,
libenter
in
eius
sententiam
descen-
|