5:360
DE
ECCLESIA.
Tametsi
unica
est
Chri&ti
ecclesia,
fieri
tamen
non
aliter
posse
agnoscimus,
quin
fidelium
conventus
in
varia
loca
distribuantur,
quorum
singuli
vocantur
ecclesiae.
Et
vero
quum
non
omnes
pariter
coetus
in
nomine
Domini
conveniant,
quin
potius
plerique
ad
ipsum
suis
sacrilegiis
polluendum
coguntur,
certissimam
discernendae
Christi
ecclesiae
notam
et
tesseram
esse
hanc
reputamus:
ut
illic
iudicemus
esse
ecclesiam,
ubi
pure
ac
fideliter
verbum
Domini
adnunciatur,
auditur
et
servatur:
ubi
sacramenta
legitime
administrantur,
utcunque
multum
adhuc
imperfectionum
et
lapsuum
supersit,
ut
vitia
nunquam
in
hac
vita
inter
homines
abstergentur.
Contra,
ubi
evangelium
nec
adnunciari,
nec
audiri,
nec
recipi
videmus,
illic
nullam
agnoscimus
ecclesiae
faciem.
DE
EXCOMMUNICATIONE.
Quoniam
vero
nunquam
desunt
Dei
ac
sacri
eius
verbi
contemptores,
apud
quos
nihil
monendo,
exhortando,
reprehendendo
proficitur:
asperiori
cum
illis
castigatione
agendum
ducimus.
In
hunc
usum
excommunicationis
disciplinam,
rem
sanctam
ac
fidelibus
salubrem
testamur:
ut
revera
non
sine
ratione
a
Domino
instituta
fuit.
Hic
autem
finis
est,
ne
impura
sua
consuetudine,
flagitiosi
bonos
[pag.
60]
inquinent:
ne
dedecori
sint
Deo
et
ecclesiae,
ut
pudore
suffusi
aliquando
resipiscant.
Quapropter
expedire
arbitramur,
ut
secundum
Dei
institutum,
omnes
manifestarii
idololatrae,
sacrilegi,
homicidae,
fures,
scortatores,
falsi
testes,
seditiosi,
rixatores,
obtrectatores,
percussores,
ebriosi,
decoctores,
et
eius
formae
caeteri,
nisi
in
viam
se
receperint,
ubi
legitime
fuerint
admoniti,
e
fidelium
consortio
exterminentur,
donec
resipiscentiae
signa
dederint.
DE
MINISTRIS
VERBI.
Non
alios
reputamus
ecclesiae
pastores,
quam
fidos
verbi
Dei
ministros,
et
qui
Christi
gregem
eo
pascant,
docendo,
admonendo,
consolando,
exhortando,
reprehendendo,
prout
necessitas
postularit.
Rursum,
eodem
verbo,
falsis
doctrinis
omnibus
ac
Satanae
imposturis
strenue
resistant,
nihil
scripturae
puritati
de
sua
admiscentes,
nec
sua
somnia
aut
mendacia
ingerentes.
Nec
aliud
quidpiam
imperii
vel
autoritatis
illis
deferimus,
quam
ut
Dei
populum
sibi
creditum
eodem
verbo
deducant,
regant
et
moderentur.
Cuius
ministerium
dum
exercent,
ius
habent
ac
potestatem
iubendi,
prohibendi,
promittendi
et
minandi:
ut
sine
ipso
nihil
tentare,
neque
aggredi
possunt,
aut
debent.
Porro
ut
fideles
verbi
ministros,
non
secus
atque
ipsius
Dei
nuncios
ac
legatos
suscipimus,
quos
perinde
ac
Deum
|