15:36
quidquam
nisi
quod
iniustum
et
malum
est
iusto
odio
insectari
potest.
Ergo
nemo
illi
exosus
esse
potest
nisi
quatenus
peccato
contaminate
est.
Quanquam
autem
re
ipsa
antequam
nasceretur
non
peccavit
homo,
non
negabitur
tamen
merito
iam
tum
Deo
fuisse
odiosus,*
quia
quod
futurum
erat
tanquam
praesens
Deus,
cui
nihil
praeteritum
ebt
aut
futurum,
coram
cernebat.
Neque
ideo
futurum
tanquam
praesens
praevidit
Deus
quod
talem
ipsum
facturus
erat,
ac
illi
autor
peccati
futurus,
sed
quod
propria
se
ipsum
culpa
in
hoc
exitium
erat
praecipitaturus.
Ergo
nulla
est
ratione
alia
a
Deo
reprobatus
nisi
quod
propria
se
culpa,
non
autem
Dei
decreto,
a
Deo
aversurus
erat.
Fateor
equidem
propria
culpa
hominem
a
Deu
aversum
defecisse
in
partes
suasoris
Satanae,
ac
proinde
Deum
iusto
odio
accensum
merito
omn^
ab
aeterno
reprobare
potuisse
quam
iustissime
homines,
quum
in
omnibus
futurum
praevideret
naturae
pravitatem,
quam
a
suo
creatore
non
accepissent,
sed
sua
sponte
ab
ipso
deficientes
naturae
bonitatem,
qua
ab
eo
insigniti
fuerant,
corruptum
ac
perversuri
essent
Atqui
haec
casu
accidisse,
nullo
praecedente
Dei
consilio
et
decreto,
infitiari
nemo
potest,
nui
qui
tanquam
eodem
carbone
divinam
providentiam
ac
praescientiam
expungere
volet.
Verum
enimvero
Deus
malum
quod
odit
ac
prohibet,
ut
fieri
non
vult
ita
nec
ut
fiat
decernit,
sed
quia
futurum
praevidit
ideo
decrevit.
Fateor
libenter,
nolle
Deum
simpliciter
nec
decernere
quae
mala
sunt
quia
mala
sunt:
nego
tamen
eo
fieri
quidquam
nolente
ac
non
decernente,
cuius
invita
omnipotentia,
si
modo
omnipotens
est,
fieri
nihil
omnino
potest.
Itaque
malum
et
peccatum
Deus
non
voluit
nec
decrevit
quoad
quidem
et
peccatum
e^:
et
malum
et
ipsius
naturae
repugnans:
voluit
aurem
et
decrevit
quatenus
id
praeviderit
et
prohibere
posset
sua
potentia,
fieri
tamen
permisit,
et
quatenus
hominem,
quem
lapsurum
praescivit,
labi
taineo
passus
est,
eiusque
lapsum
quod
ipse
poterat
nun
avertit,
nec
talem
condidit
qui
labi
non
posset,
ric,c
ab
eo
se
dimovere
statu
iri
quem
collocatus
e^j
t
.
Neque
enim
Deus
quidquam
permittit
quod
noue,
quando
eius
nulla
esse
potent
sine
eiusdem
\olLntate
permissio,
si
modo
verum
est
et
omnipotentem
et
omniscium,
ut
sic
dicam,
esse,
et
eo
invito
ac
repugnante
ipsius
voluntate
fieri
nil
posse.
Ergo
in
Deo
contradicentes
inveniuntur
voluntates,
quarum
altera
quidem
velit
et
decernat
malum
et
peccatum
malorum
omnium
fontem,
altera
vero
nolit
et
non
decernat?
Quo
quid
absurdius
Deove
indignius
dici
aut
cogitari
potest?
Absit
ut
tam
absurda
et
impia
Deo
tribuamus
ac
de
eo
cogitemus.
|