55:359
359
EPIST.
IOHANNIS
360
cruciatus,
nihil
magis
optabile
est
quam
sedata
conscientia
et
animo
composito
sese
in
Dei
conspectum
offerre.
Quod
alii
dicunt,
timere
servos
quia
poenam
et
flagella
sibi
ante
oculos
proponunt,
nec
obire
suum
officium
nisi
coactos:
nihil
ad
mentem
apostoli,
ut
dictum
est.
Ita
in
proximo
membro,
quum
exponunt,
non
esse
perfectum
in
caritate,
qui
timet:
quia
non
ultro
se
subiicit
Deo
quin
potius
libenter
se
emanciparet
:
contextui
minime
convenit.
Potius
enim
admonet
apostolus,
hoc
esse
infidelitatis
vitium,
quum
aliquis
timet,
hoc
est,
inquietum
habet
animum:
quia
amor
Dei
probe
cognitus,
animos
tranquillat.
19.
Nos
diligimus
eum,
quia
prior
dilexit
nos.
20.
Si
quis
dicit,
Deum
diligo
:
et
proximum
suum
odio
habeat,
mendax
est.
Qui
enim
non
diligit
fratrem
suum
quem
vidit
j
quomodo
potest
diligere?
21.
Et
hoc
praeceptum
habemus
ab
ipso1
ut
qui
Deum
diligit,
diligat
et
fratrem
suum.
19.
Nos
diligimus.
Verbum
aya7i(&|iev
tam
indicativo,
quam
hortandi
modo
legi
potest:
prior
tamen
sensus
longe
melius
quadrat,
Repetit
enim
(meo
iudicio)
apostolus
superiorem
sententiam,
quia
Deus
nos
gratuito
amore
antevertit,
reddere
nos
illi
debitas
vices:
ut
mox
subsumat,
ipsum
in
hominibus
esse
diligendum,
vel
testandum
erga
homines
quem
illi
amorem
deferimus.
Si
cui
tamen
placet
hortandi
modus,
eodem
tendet
oratio,
Quia
nos
gratis
Deus
amavit,
mutuo
nunc
eum
amemus.
Atqui
amor
ille
stare
nequit,
quin
fraternum
inter
nos
amorem
generet:
ideo
mentiri
eos
dicit,
qui
Deum
amare
iactant,
quum
proximos
oderint.
Sed
videtur
parum
firma
esse
ratio
quam
subiicit:
est
enim
comparatio
minoris
et
maioris.
Si
proximos,
inquit,
quibuscum
versamur,
non
diligimus:
multo
minus
Deum
poterimus
diligere,
qui
est
invisibilis.
Duplex
autem
exceptio
in
promptu
est.
Nam
et
amor,
quo
Deum
prosequimur,
ex
fide,
non
ex
adspectu
manat:
quemadmodum
habetur
1.
Petri
1,
8.
Deinde
longe
diversa
est
Dei
quam
hominum
ratio:
quia
quum
in
amorem
sui
nos
Deus
pro
immensa
sua
bonitate
rapiat,
saepe
odio
digni
sunt
homines.
Respondeo,
apostolum,
quod
proculdubio
inter
nos
constare
debet,
pro
confesso
hic
sumere,
Deum
se
nobis
in
hominibus
offerre,
qui
insculptam
gerunt
eius
imaginem:
et
officia,
quibus
ipse
non
indiget,
ut
illis
praestemus,
exigere:
quemadmodum
Psalmo
16,2,
legimus,
Beneficentia
mea
ad
te
non
pervenit,
Domine.
Erga
sanctos,
qui
in
terra
sunt,
affectus
meus.
Et
certe
eiusdem
naturae
societas,
tot
rerum
usus,
mutua
communicatio,
nisi
valde
ferrei
essemus,
ad
amorem
nos
allicerent:
sed
Iohannes
nihil
aliud
voluit,
quam
fallacem
esse
iactan-
|