[SEARCH HOME] | [CONTENTS] | [기독교강요 라틴어-영어 문장별 대조본] | [원문칼빈전집안드로이드앱]

IOANNIS CALVINI OPERA QUAE SUPERSUNT OMNIA
volume column dictionary *for dictionary, click or touch the word
[Pre] [Next] [Original Text Jpg]


8:358  causam,  ac  si  non  sponte  propriaque  malitia  duri  et  immites,  se  ipsos  ad  pervicaciam  acuerent:  sed  quod  perverse  homines  faciunt,  non  nisi  Deo  ordinante  fieri,  scriptura  docet.  Quemadmodum  alibi  dicitur,  quod  [pag.  185]  incolae  Gibeon  se  Israeli  opposuerint  a  Domino  fuisse,  qui  obstinavit  cor  eorum  (Iosue  ll,  20).  Modum  quoque  exprimit  scriptura,  quum  uno  in  loco  recitat  Deum  populo  iratum  eor  Davidis  incitasse,  ut  populum  numeraret  (2.  Sam.  24,  1):  in  altero  Satanam  facit  eiusdem  instigationis  au  torem  (1.  Chron.  21,  1).  Unde  intelligimus,  Satanam  irae  Dei  flabellum  esse,  ut  corda  hominum  quocunque  voluerit  Deus  impellat.  Quod  expressius  alibi  habetur:  Invasit  Saulem  spiritus  Domini  malus  (1.  Sam.  16,  14  ss.).  Scelere  quidem  suo  agitur  Saulus,  ut  furorem  intus  conceptum  voluntario  motu  egerat.  Eum  nihilominus  impellit  Satan:  neque  id  Deo  per  otium  speculante,  sed  ita  volente.  Alioqui  improprie  spiritus  Domini  malus  diceretur,  nisi  ad  ex  sequendam  eius  vindictam  minister  esset,  ^c  carnifex.  Nec  vero  ideo  tantum  irae  Dei  minister,  quod  animos  ad  malas  cupiditates  sollicitet:  sed  quia  efficaciter  trahat.  In  quem  sensum  Paulus  efficaciam  erroris  divinitus  immitti  asserit,  ut  mendacio  credant,  qui  noluerunt  veritati  obedire  (2.  Thess.  2,  ll).  Vides  ut  non  modo  Dei  mandato  Satan  in  ore  prophetarum  omnium  spiritus  sit  mendax,  sed  eius  imposturae  reprobos  illaqueent,  ut  ratione  privati  in  errorem  necessario  trahantur.  Sic  intelligendum  quod  idem  Paulus  tradit  (Rom.  1,  28),  qui  Deo  ingrati  fuerant,  dari  ab  ipso  in  reprobum  sensum:  et  tradi  in  cupiditates  [pag.  186]  foedas  et  ignominiosas,  ut  faciant  quae  non  conveniunt,  et  probris  afficiant  sua  corpora.  Audimus  non  permissu  quiescentis  Dei,  sed  iusto  eius  iudicio  cordis  cupiditatibus  fuisse  addictos,  qui  gloriam  eius  indigne  profanaverunt.  Quomodo  id  factum  sit,  declarat  locus  ille,  quod  illis  Deus  mittit  efficaciam  erroris.  Unde  perspicuum  fit,  quod  iam  attigeram,  non  minus  interiores  affectus  regere  Dei  manum,  quam  externis  actionibus  praeesse:  neque  Deus,  quae  decrevit,  hominum  manu  perficeret,  nisi  in  ipsorum  cordibus  operaretur  ipsum  velle,  quod  operis  effectum  praecedit.  Tenenda  igitur  Augustini  sententia:  0  quum  vult  fieri  Deus,  quod  non  nisi  volentibus  hominibus  fieri  oportet,  eorum  simul  corda  inclinare,  ut  velint:  ipsumque  non  tantum  auxiliando  in  cordibus  agere,  sed  etiam  iudicando,  ut  impleant,  quibus  nihil  tale  propositum  est,  quod  manus  eius  et  consilium  decrevit.  Prudenter  etiam  in  ipsis  naturae  seminibus  considerandum  proponit,  a  quo  multi  tantopere  abhorrent.2)  Tanta  enim  quae  in  hominum  ingeniis  1)  Lib.  de  praedest,  sanctorum  cap.  20.  2)  Lib.  1  de  peccat,  meritis  et  remissione  cap.  22  23*   

[Pre] [Next]


Copyright ⓒ 2018 In Hyuk Lee. All rights reserved. http://blog.naver.com/isaaci