55:358
ad
confirmandam
fiduciam:
sed
tanquam
secundarium
(ut
ita
loquar)
adminiculum:
sed
interea
nos
in
sola
gratia
fundatos
esse
oportet.
Nec
sane
aliter
sibi
constaret
Iohannis
doctrina:
nam
experientia
demonstrat,
et
fateri
etiam
papistae
coguntur,
semper
in
operum
respectu
esse
trepidandi
materiam.
Quare
nullus
ad
Dei
tribunal
tranquillo
animo
unquam
accedet,
nisi
qui
statuet
gratuito
se
amari.
Sed
horum
nihil
gustare
papistas,
non
est
quod
quispiam
miretur,
quando
nullam
miseri
fidem
noverunt,
nisi
dubitatione
implicitam.
Adde
quod
hypocrisis
tenebras
illis
obducit
ne
serio
reputent
quam
formidabile
sit
Dei
iudicium,
ubi
non
adest
Christus
mediator.
Resurrectionem
alii
quasi
fabulosam
negligunt:
nos
autem
ut
laeti
et
alacres
obviam
Christo
prodeamus,
in
sola
eius
gratia
fidem
nostram
esse
defixam
oportet.
18.
Timor
non
est.
Iam
a
contrariis
commendat
eius
boni
praestantiam.
Nos
enim
assidue
torqueri
dicit,
donec
amoris
in
nos
sui
remedio,
a
misero
illo
cruciatu
Deus
liberet.
Summa
est,
quum
nihil
sit
miserius
quam
continua
inquietudine
vexari,
hoc
nos
consequi
agnita
Dei
erga
nos
caritate,
ut
placide
extra
metum
quiescamus.
Unde
apparet
quam
singulare
sit
Dei
beneficium,
nos
amore
suo
dignari.
Porro
ex
hac
doctrina
mox
exhortationem
ducet:
sed
priusquam
nos
ad
officium
hortetur,
donum
istud
Dei
nobis
commendat,
quod
metum
nobis
fide
eximit.
Scio
totum
hunc
locum
a
multis
secus
exponi:
sed
ego,
quid
voluerit
apostolus,
non
quid
alii
sentiant,
respicio.
Dicunt
illi
metum
non
esse
in
caritate:
quia
ubi
sponte
Deum
amamus,
non
cogimur
vi
et
metu
ad
eius
obsequium.
Ergo
secundum
eos
servilis
timor
hic
voluntariae
reverentiae
opponitur
:
unde
etiam
inter
servilem
et
filialem
timorem
nata
est
distinctio.
Ego
quidem
verum
esse
illud
fateor,
quum
liberaliter
Deum
amamus
ut
patrem,
non
cogi
nos
amplius
timore
poenae:
sed
doctrina
illa
nihil
cum
praesenti
loco
commune
habet.
Tantum
enim
docet
apostolus,
ubi
perspectus
est
nobis,
et
fide
cognitus
Dei
amor,
conscientiis
nostris
pacem
conferri,
ne
amplius
tumultuentur.
Potest
tamen
quaeri,
quando
timorem
pellat
perfecta
caritas:
quias
aliquo
tantum
divini
erga
nos
amoris
gustu
praediti,
nunquam
in
solidum
metu
liberamur.
Respondeo
tametsi
non
plane
excutitur
timor:
ubi
tamen
ad
Deum
confugimus,
tanquam
ad
tranquillum
portum,
et
ab
omni
naufragii
ac
tempestatum
periculo
tutum
et
immunem,
metum
vere
pelli,
quia
fidei
locum
cedit.
Ergo
non
ita
pellitur
timor,
quin
animos
nostros
sollicitet:
sed
ita
pellitur,
ut
non
turbet,
neque
impediat
pacem
nostram
quam
fide
obtinemus.
Timor
tormentum
habet.
Hic
quoque
apostolus
gratiae,
de
qua
loquitur
,
magnitudinem
amplificat.
Nam
quum
miserrima
sit
conditio,
assiduos
pati
23*
|