8:357
357
PRAEDESTINATIONE.
358
mittit,
ut
sit
spiritus
mendax
in
ore
omnium
prophetarum
(1.
Reg.
22,
23).
Ita
spiritus
impostor
irae
Dei
minister
est
ad
excaecandos
[pag.
183]
impios,
qui
veritati
obtemperare
noluerant.
Contra
vero
Paulus,
ne
magnitudine
revelationum
superbiat,
1)
datum
sibi
carnis
stimulum
memorat
nuncium
Satanae,
a
quo
caedatur
colaphis
(2.
Cor.
12,
7).
Hic
Satanae
venenum
ad
curandum
superbiam
antidotum
est.
Qualis,
obsecro,
medicus
Satan,
qui
nihil
quam
perdere
et
occidero
didicit?
Verum,
Deus
qui
semel
iussit
e
tenebris
lucem
splendere
(2.
Cor.
4,
C),
ex
inferis
ipsis,
quum
ita
visum
est,
salutem
mirabiliter
educit,
atque
ita
tenebras
convertit
in
lucem.
Caeterum
quod
operatur
Satan,
scriptura
Dei
opus
alio
respectu
affirmat:
quatenus
scilicet
ipsum
Deus,
suae
providentiae
obsequio
illigatum
tenens,
quo
visum
est
flectit,
ut
eius
operam
ad
usus
suos
applicet.
Quanquam
si
non
alium
agendi
modum
exprimeret
scriptura,
nondum
adeo
difficilis
esset
ad
solvendum
nodus.
Magis
ardua
est
altera
quaestio:
agatne
Deus
in
cordibus
hominum,
consilia
dirigat,
huc
illuc
flectat
eorum
voluntates,
ne
quid
agant
nisi
quod
ipse
ordinavit?
Non
quaerimus
hic,
an
pios
sanctosque
affectus
in
cordibus
suorum
operetur:
quod
controversia
caret:
sed
an
pravos
quoque
impiorum
affectus
in
potestate
sua
habeat,
flectat
huc
vel
illuc,
ut
velint
quod
per
ipsos
perficere
decrevit.
Certe
quum
Solomon
pronunciat
(Prov.
21,
1),
in
[pag.
184]
manu
Dei
esse
cor
regis,
ut
quocunque
visum
fuerit
ipsum
inclinet,
generaliter
ostendit,
non
minus
voluntatem
quam
externa
opera
Dei
arbitrio
regi.
Obduratum
ab
eo
cor
Pharaonis
dicit
Moyses
(Exod.
4,
21
et
7,
3).
Frustra
hic
ad
permissionem
confugitur:
quasi
Deus
fecisse
dicatur,
quod
fieri
tantum
passus
est.
Clare
enim
duritiem
illam
Dei
opus
fuisse
Moyses
affirmat.
Nec
sane
alio
sensu
hic
Dei
consilio
adscribitur
Pharaonis
saevitia,
quam
alibi
gratiam
dare
populo
suo
dicitur
in
oculis
Aegyptiorum
(Exod.
3,
21).
Quis
enim
non
videt
cicuratas
fuisse
Dei
virtute
et
mansuefactas
truces
bestias,
quum
ad
clementiam
flexi
repente
sunt
Aegyptii?
Undo
ergo
factum
dicemus
ut
tam
inhumaniter
Pharao
saeviret,
nisi
quia
partim
ad
probandam
suorum
tolerantiam,
partim
ad
exercendam
suam
virtutem,
ita
Domino
placuit?
Eadem
ratione
dicitur,
vertisse
hostium
corda
in
odium
populi
sui
(Psal.
105,
25).
Nec
obstat,
quod
dicitur
alibi
Pharao
ipse
cor
suum
aggravasse
(Exod.
8,
32):
quando
neque
extrinseco
motu
impelli
fingimus
hominum
animos,
ut
violenter
ferantur,
neque
in
Deum
transferimus
indurationis
1)
ne
magnitudine
revelationum
superbiat.
Haec
verba
absunt
ab
omnibus
edd.
praeter
principem.
Habet
ea
Gallus.
|