6:357
DE
LIBERO
ARBITRIO.
hanc
renovationem
est.
Et
ne
longius
pugnandum
sit,
contrariis
votis
huc
illuc
distrahi
se
conqueritur
Paulus,
ac
se
repugnantiam
sentire,
dum
ad
iustitiam
Dei
adspirat:
hinc
sibi
remoram
iniici,
ne
tam
celeriter
currat,
ut
deceret.
Huius
repugnantiae
cau&ain
peccatum
in
se
habitans
facit:
simul
partem
as&ignat,
in
qua
habitet,
nempe
carnem.
Sed
Pighius
de
corpore
illum
loqui
interpretatur,
quum
carnem
nominat.
At
neque
corpus
motionem
propriam
ex
se
habet,
et
Paulus
non
quamlibet
motionem,
sed
affectum
voluntarium
significat,
qui
spiritui
adversetur.
Xunc
quaeritur,
unde
repugnantia?
nisi
ex
ea
imperfectione,
quod
nondum
spiritu
Dei
in
totum
reformata
est
hominis
et
mens
et
voluntas,
in
vitae
novitatem:
sed
carnem
adhuc
et
terram
aliqua
sui
parte
resipit.
Ubi
tale
desiderium
apparet,
ut
voluntate
resistat
voluntati,
desiderium
cum
debiderio
confligat,
votum
sit
voto
contrarium,
quis
mihi
non
concedat
dicere,
animam
in
duas
divisam
esse
partes?
Imo
quis
non
ita
et
sentit,
et
loquitur?
Postquam
vero
doctrinae
nostrae
summam
protulit,
[pag.
173]
ex
adverso
nobiscum
Pelagianos
confert,
quos
ad
alterum
extremum,
gratiam
Dei
prorsus
abnegando,
delapsos
esse
dicit:
ut
ita
ad
suam
mediocritatem
veniat,
quae
in
liberi
arbitrii
gratiaeque
coniugatione
consistit.
Ac
primo
quidem,
ut
probabile
fiat
quod
dicturus
est,
gratiam
illi
ex
definitionis
ecclesiasticae
titulo
conciliat.
{Sed
quo
tandem
argumento
definitionem
ecclesiae
esse
probat?
Augustino
teste.
Quid?
eiusne
contra
nos
testimonio
amplius
abuti
audet,
quem
adeo
evidenter
nobis
vindicavimus?
Sed
colore
non
caret.
Corradit
enim
ex
supposititiis
libris
sententiolas,
quae
dimidiare
inter
liberum
arbitrium
et
Dei
gratiam
videntur.
Sed
bene
habet,
quod
nihil
nunc
profert
in
medium,
quod
non
ante
refutaverim.
Quanquam
sua
improbitate
me
cogit,
nonnihil
iterum
de
eadem
re
dicere.
Libro,
inquit,
secundo,
de
peccatorum
meritis
et
remissione,
non
in
eo
reprehendit
Pelagianos,
quod
liberum
statuant
arbitrium,
sed
quod
in
eo
evehendo
modum
excedant.
Hic
velim
observent
lectores,
eum
esse
primum
librum,
quo
disputare
cum
Pelagianis
coeperit:
illic
itaque
velitari
eum
potiiib,
quam
iusto
certamine
confligere.
Deinde
non
e≫se
ex
proprio
eius
instituto,
de
libero
arbitrio
quaestionem
illic
tractare:
quod
et
contextus
indicat,
et
ipse
quoque
autor
libro
Retractationum
feecundo
testatur.
Non
ergo
mirum,
si
non
interius
excutiat,
quod
per
occasionem
tantum
leviter
attingere
in
animo
habebat.
Verum,
ut
hoc
nihili
aestimetur,
quid
nos,
obsecro,
gravat
illud?
non
damnari
ab
eo
Pelagianos,
quod
liberum
arbitrium
statuerent,
sed
quod
sine
modo
extollerent.
Nam
quum
receptae
iam
consuetudini
nomen
concederet,
de
re
tantum
disceptationem
habebat.
Videndum
ergo
nunc,
quantum
tribui
libero
arbitrio
|