9:356  manitate.  Iam  si  Dei  nomen  tres  personas  signat,  etl  )  nimis  pertinaciter  urget,  sequitur  Christum  tam  suum  quam  spiritus  sancti  filium  esse.  Haec  sola  antithesis,  si  eam  reverenter2)  expendere  non  gravetur  Stancarus,  eum  a  multis  nodis  expediet.  Nempe  dum  mediator  se  cum  patre  confert,  a  quo  missus  est,  atque  etiam  ubi  Paulus  Deum  in  carne  manifestatum  vocat,  consilium  eius  est,  mediatorem  nobis  statuere:  quem  et  mox  subiicit  iustificatum  esse  in  spiritu,  apparuisse  angelis,  praedicatum  fuisse  gentibus  et  receptum  in  gloriam  (1  Tim.  3,  16).  Hinc  magis  petenda  erat  simplex  et  genuina  definitio.  Idem  plane  elicitur  ex  3  ad  Colossenses  capite,  3)  ubi  reconciliatio  per  carnem  ita  describitur,  ut  divinitas  locum  suum  retineat  in  primatu  et  plenitudine.  Aut  ergo  probet  Stancarus  Christum  sedere  ad  patris  dexteram,  ut  nos  spiritus  virtute  defendat  ac  tueatur,  angelis  commendet  salutis  nostrae  custodiam,  diabolum  et  totum  mundum  subigat,  non  esse  ex  officio  mediatoris,  aut  agnoscat  ex  sacrificio  et  intercessione  se  perperam  inferre,  mediatorem  non  esse  Dei  filium,  nisi  quatenus  homo  est.  Ante  ostendimus  cur  Paulus,  de  mediatore  disserens,  diserte  adscribat  nomen  hominis,  nempe  ut  excusso  metu  blande  nos  ad  eum  invitet.  Neque  enim  subtiliter  disputat  de  essentia,  sed  fiduciae  materiam  suppeditat,  ne  dubitemus  ad  eum  confugere  qui  frater  noster  est.  Miramur  autem  quo  praetextu  in  sensum  suum  torqueat  quod  ante  demonstravimus  optime  nobis  suffragari,  Christum  quum  in  forma  Dei  esset,  se  ipsum  exinanivisse.  Haec,  inquit,  regula  est  solvendae  quaestionis:  sit  sane  ita,  nam  libenter  amplectimur.  Sed  si  unigenitus  Dei  filius,  qui  patri  aequalis  erat  se  ipsum  exinanivit  (Phil.  2,  7),  certe  in  duabus  naturis  est  mediator:  ac  ille  idem,  qui  factus  est  obediens  usque  ad  mortem,  evectus  est  accepto  nomine  super  omne  nomen,  ubi4)  omnis  lingua  confiteatur,  quod  sit  in  gloria  Dei  patris.  Porro  qualis  haec  sit  gloria  et  quomodo  intelligi  debeat,  potius  respondeat  ipse  Christus  quam  nos.  Pater,  inquit,  glorifica  filium  ea  gloria  quam  habui  apud  te  ab  initio,  ante  mundi  creationem  (Ioann.  17,  5).  Fatebitur  profecto  Stancarus  praeposterum  fore  votum,  si  carnem  solam  postulet  Christus  ornari  et  illustrari  aeterna  Dei  gloria:  quod  si  hoc  nonnisi  toti  personae  aptatur,  hinc  rite  colligere  licet,  quem  citavit  locum,  non  alio  referri  posse.  Dum  ad  patres  ventum  est,  speciosos  quidem  colores  inducit,5)  ut  eos  habeat  causae  suae  patronos  ac  suffragatores.  Verum  si  extra  contentionem  1)  designat  ut  iidem.  2)  si  cum  reverentia  B.  T.  2.  3)  imo  Cap.  1,  20  quod  et  indicant  B.  T.  2.  4)  ut  B.  T.  2.  5)  induit  iidem.