6:356
mus,
esse
perseverantiam
usque
ad
finem.
Nam
quum
dicit:
Timorem
meum
dabo
in
corda
eorum
(Ier.
32,
40),
quid
aliud
est,
quam
tantus
ac
talis
erit
timor
quem
dabo,
ut
mihi
perseveranter
adhaereant?
Ad
haec,
quum
ubique
doceat,
liberum
in
primo
homine
arbitrium,
quum
salvum
adhuc
et
incolume
staret,
nihil
tamen
valuisse
sine
gratia:
post
casum,
inquit,
1)
non
nisi
ad
suam
gratiam
voluit
Deus
pertinere,
ut
homo
accedat
ad
eum;
nec
nisi
ad
suam
gratiam
pertinere
voluit,
ut
homo
non
recedat
ab
eo.
Item:2)
Unde
ostenditur,
et-inchoandi,
et
usque
in
finem
perseverandi
gratiam
non
secundum
merita
nostra
dari,
sed
donari
secundum
ipsius
secretissimam,
eandemque
iustissimam,
beneficentissimam,
sapientissimam
voluntatem.
Item:3)
Haec
sunt
dona
Dei,
quae
dantur
electis,
secundum
Dei
propositum
vocatis:
in
quibus
donis
est
et
incipere
credere,
et
usque
ad
finem
perseverare.
Ita
concludit,
gratiam
sanctis
esse
omne
meritum.
Our
ergo
mihi
irascitur
Pighius,
si
Augustini
patrocinio,
quod
mihi
tam
liberaliter
offert,
utor?
4)
Hoc
postremo
illum
male
habet,
quod
a
regeneratione
fidelem
animam
in
duas
divisam
esse
partes
affirmo:
ac
quoties
huius
facit
mentionem,
me
imaginari
aut
somniare
dicit.
Haec
enim
hodie
Roinanensium
est
theologia,
fabulosum
ducere,
quo
nihil
familiarius
homini
christiano
cognitum
esse
debet.
Sed
quoniam
nihilo
plus
spiritualis
experientiae
habent
huiusmodi
homines,
quam
bruta
animalia,
saltem
ad
os
Pighio
obstruendum
valeat
Pauli
autoritas.
Quum
dubium
esse
non
debeat,
quin
septimo
ad
Komanos
capite
imaginem
depinxerit
hominis
regenerati,
videamus
an
non
illud
ipsum
quod
dico
eo
loco
ad
vivum
repraesentet.
Communem
ergo
fidelium
captivitatem
in
sua
persona
deplorat,
[pag.
172]
quod
velit
quidem
bonum
et
appetat,
sed
perficere
non
inveniat;
quod
mente
consentiat
legi
Dei,
carne
autem
legi
peccati;
ita
non
faciat
bonum
quod
diligit,
sed
potius
malum
quod
odit.
Vides
consentientem
iustitiae
voluntatem.
Unde
igitur
impedimentum,
quominus
sequatur
effectus?
Non
aliunde
certe,
quam
ex
contrario
desiderio.
Unde
porro
desiderium
illud,
nisi
quod
veteris
hominis
reliquiae
in
eo
habitant,
quae
luctantur
adversus
spiritum?
Dixerat
enim
capite
sexto,
veterem
hominem
per
crucem
Christi
mortuum
esse;
postea
autem
subiicit,
non
ita
esse
mortuum,
quin
certamen
adhuc
et
molestiam
facessat.
Nunc
per
veterem
hominem
quid
intelligat,
ex
aliis
locis
colligitur,
ubi
mente
et
corde
renovari
nos
ad
Dei
imaginem
iubet.
Proinde
veteris
hominis
pars
est,
et
sub
hoc
nomine
continetur,
quidquid
extra
1)
Cap.
7.
2)
Cap.
13.
3)
Cap
17
4)
De
corrept,
et
grat.
cap.
7.
|