55:356  sequitur,  fide  a  nobis  percipi.  Nam  huc  tendit  apostoli  consilium,  nos  fide  et  caritate  sic  Deo  uniri,  ut  in  nobis  vere  habitet,  et  virtutis  suae  effecta  quodammodo  visibilem  se  praebeat,  qui  alioque  videri  non  potest.  Quum  dicit,  vidimus  et  testamur,  se  et  reliquos  apostolos  designat.  Et  adspectum  non  quemlibet  intelligit,  sed  fidei  adiunctum,  quo  agnoverint  in  Christo  Dei  gloriam:  quemadmodum  et  sequitur,  missum  esse  ut  sit  servator  mundi.  Quae  notitia  ex  spiritus  illuminatione  manat.  15.  Qui  confessus  fuerit.  Repetit  illud  axioma,  nos  Deo  uniri  per  Christum,  nec  posse  Christo  esse  coniunctos,  quin  Deus  in  nobis  maneat.  Promiscue  autem  fides  et  confessio  ponuntur  eodem  sensu.  Nam  quamvis  hypocritae  mendaciter  fidem  iactent,  apostolus  tamen  nullos  hic  in  ordine  confitentium  agnoscit,  nisi  qui  vere  et  ex  animo  credunt.  Praeterea  quum  dicit  quod  Iesus  est  filius  Dei,  paucis  istis  verbis  totam  fidei  summam  perstringit.  Nihil  enim  est  ad  salutem  necessarium,  quod  noa  in  Christo  inveniat  fides.  Caeterum  postquam  in  genere  dicit,  sic  fide  inseri  homines  in  Christum,  ut  Christus  eos  Deo  coniungat,  subiicit  hypothesin,  Quod  viderint  ipsi:  ut  generalem  sententiam  accommodet  iis  ad  quos  scribit.  Tandem  sequitur  exhortatio,  ut  alios  diligant,  quemadmodum  a  Deo  dilecti  sunt.  Quare  haec  series  est,  et  hic  contextus  sermonis,  fides  Christi  facit  ut  Deus  in  hominibus  maneat:  atqui  nos  sumus  huius  gratiae  consortes.  Porro  quum  Deus  sit  caritas,  nullus  in  eo  manere  potest,  quin  diligat  fratres  suos.  Ergo  caritatem  in  nobis  regnare  decet,  quando  se  Deus  nobis  coniunxit.  16.  Cognovimus  et  credimus.  Perinde  est  ac  si  diceret:  Cognovimus  credendo.  Talis  enim  notitia  non  nisi  fide  percipitur.  Sed  hinc  colligimus  quantum  a  fide  absit  suspensa  vel  dubia  opinio.  Porro  quum  velit  hic  proximam  sententiam  accommodare  ad  lectores,  quemadmodum  iam  dixi:  ipsam  tamen  fidei  substantiam  varie  definit.  Prius  dixerat:  Qui  credit  Iesum  esse  filium  Dei:  nunc  autem  dicit,  Fide  cognoscimus  amorem  Dei  erga  nos.  Unde  apparet,  in  Christo  apprehendi  paternum  Dei  amorem,  nec  certi  quidquam  de  Christo  tenere,  nisi  qui  se  eius  gratia  Dei  filios  agnoscunt.  Ideo  enim  filium  suum  pater  quotidie  nobis  proponit,  ut  in  eo  nos  adoptet.  Deus  caritas  est.  Est  veluti  minor  propositio  in  syllogismo:  quia  a  fide  caritatem  ratiocinatur  hoc  modo,  fide  in  nobis  habitat  Deus:  atqui  Deus  est  caritas:  ergo  ubicunque  manet  Deus,  caritatem  simul  vigere  oportet.  Hinc  sequitur,  caritatem  necessario  fidei  connexam  esse.  17.  In  hoc  perfecta  est  caritas  nobiscum,  ut  fi-