8:355
355
DE
AETERNA
DEI
356
agnoscet.
Hac
eadem
promissione
fretus,
alacriter
ad
opus
se
accinget,*)
quia
persuasus
erit,
non
fortuitam
se
operam
in
aere
iacere:
quae
in
Dei
verbum
recumbens,
arcano
eius
consilio
in
optimum
finem
dirigetur.
Denique,
sicut
providentia
Dei
rite
expensa
manus
nostras
non
ligat,2)
ita
invocationem
adeo
non
impedit,
ut
potius
stabiliat.
Si
quid
iam
acciderit,
simili
in
tempus
praeteritum
sobrietate
iudicia
nostra
temperari
convenit.
Nulla
ad
patientiam
aptior
exhortatio,
quam
dum
audimus,
nibil
fortuito
contigisse,
sed
quod
Domino
visum
est,
fuisse
impletum.
Interea
non
sequitur,
quin
rerum
adversarum
culpam
vel
ignavia
nostra,
vel
temeritas,
vel
incogitantia,
vel
aliud
vitium
merito
sustineat.
Quod
si
de
causis
eventuum
non
liqueat,
ut
saepe
videntur
quae
accidunt
praeter
rationem
accidere:
tamen
ne
sic
quidem
desinent
piae
mentes,
et
sapientiae
et
iustitiae
laudem
tribuere
Deo.
Verum,
ubi
interveniunt
hominum
consilia,
voluntates,
studia,
conatus,
plus
in
eo
est
difficultatis,
quomodo
illic
quoque
regnet
Dei
providentia:
non
modo
ne
quid
geratur
nisi
ex
eius
nutu,
sed
etiam
ne
quid
deliberando
agitent
homines,
nisi
quod
ipse
inspirat.
Edit
quidem
[pag.
180]
in
eo
quotidie
praeclara
suae
providentiae
documenta,
quum
stultis
hominum
consiliis
fraena
laxans,
imo
dissimulans
ad
eorum
apparatus,
eventu
tandem
eos
frustratur.
Sed
in
alio
genere
potentem
eius
manum
et
dominationem
celebrat
scriptura,
quum
impios
infatuat,
quum
vertigine
percutit,
quum
dementat
et
obstupefacit
eos:
similiter
quum
eorum
corda
effoeminat,
et
pavore
replet,
ut
ad
folii
cadentis
strepitum
concidant.
Parum
ergo
considerate
Pighius,
dum
in
istas
angustias
concludit
Deum,
ut
tanquam
vir
prudens,
3)
et
dux
rei
militaris
peritus,
hostium
suorum
consilia
praevidens,
in
contrarium
tempestivis
remediis
vertat.
Quasi
vero
non
utrumque
diserte
exprimatur:
Quod
deprehendat
sapientes
in
astutia
sua:
et
auferat
spiritum
principum,
ac
eorum
prudentiam
evanescere
faciat
(Iob
5,
13;
Psalm.
76,
13).
Nimis
crassa
etiam
inscitia
est,
dum
negat
Dei
voluntate
mori,
qui
consulto
ab
homine
occiditur:
quia
ubi
intercedit
hominis
voluntas,
Deus
agere
non
dicatur.4)
Quid
ergo
innumeris
scripturae
testimoniis
fiet,
quae
gladios
impiorum
Dei
manu
regi
testantur?
An
sine
hominum
consilio
occisi
sunt
filii
Heli?
(1.
Sam.
4,
ll).
Atqui,
adscribitur
elogium,
quod
voluerit
Dominus
occidere
ipsos.
Caeterum,
quin
perpetuo
gubernet
1)
mettre
les
mains
a
la
paste,
comme
l'on
dit.
2)
pour
nous
rendre
oisifs
ou
paresseux.
3)
Add.
qui
peut
faucher
l'herbe
sous
les
pieds
de
son
ennemi.
4)
Lib.
8
cap.
3.
Beza
emendavit:
iudicatur.
|