55:355
355
EPIST.
IOHANNIS
356
vidimus,
et
testamur
quod
pater
misit
filium
servatorem
mundi.
15.
Qui
confessus
fuerit
quod
Iesus
est
filius
Dei,
Deus
in
eo
manet,
et
ipse
in
Deo.
16.
JEt
nos
cognovimus
et
credimus
dilectionem
quam
habet
Deus
in
nobis.
Deus
caritas
est:
et
qui
manet
in
caritate,
in
Deo
manet,
et
Deus
in
eo.
11.
Dilectis
etc.
Nunc
apostolus,
quae
nuper
docuit
de
gratuito
Dei
amore,
ad
suum
institutum
accommodat:
nempe
ut
nos
Dei
exemplo
hortetur
ad
fraternum
amorem.
Sicut
etiam
Paulus
Christum
nobis
proponit
(Ephes.
5,
2),
qui
se
hostiam
bonae
fragrantiae
obtulit
patri,
ut
se
quisque
nostrum
proximis
impendat.
Admonet
autem
Iohannes
amorem
nostrum
non
debere
mercenarium
esse,
quum
proximos
diligere
iubet,
sicuti
nos
Deus
dilexit.
Nam
illud
repetendum
est,
gratis
nos
fuisse
dilectos.
Et
certe
ubi
commodum
nostrum
respicimus,
vel
referimus
amicis
pares
vices,
philautia
est,
non
caritas.
12.
Deum
nemo
vidit
Eadem
verba
habentur
primo
evangelii
capite:
sed
Iohannes
baptista
non
eundem
omnino
finem
illic
respicit:
tantum
enim
significat
non
posse
aliter
cognosci
Deum,
nisi
quatenus
se
in
Christo
patefacit.
Eandem
doctrinam
apostolus
hic
longius
extendit,
Dei
virtutem
fide
ac
dilectione
a
nobis
comprehendi,
ut
sciamus
nos
esse
eius
filios,
et
eum
in
nobis
habitare.
Prius
tamen
de
caritate
loquitur,
quum
dicit,
in
nobis
manere
Deum,
si
nos
diligimus
mutuo:
quia
perfecta
est,
hoc
est,
vere
comprobata
in
nobis
eius
dilectio:
ac
si
diceret,
Deum
se
quasi
praesentem
exhibere,
dum
spiritu
suo
corda
nostra
in
fraternum
amorem
format.
Eodem
sensu
repetit
quod
iam
semel
dixerat,
Nos
ex
spiritu
quem
dedit
nobis,
cognoscere
quod
in
nobis
habitet.
Est
enim
confirmatio
proximae
sententiae:
quia
caritas
effectus
est
spiritus.
Itaque
haec
summa
est:
Quum
caritas
sit
ex
Dei
spiritu,
non
possumus
vere
et
sincero
corde
fratres
diligere,
quin
spiritus
vim
suam
exserat.
Hoc
modo
se
in
nobis
habitare
testatur.
Porro
Deus
per
spiritum
suum
in
nobis
habitat:
ergo
caritate
probabimus
Deum
nos
habere
in
nobis
manentem.
Rursum,
quisquis
se
Deum
habere
iactat,
nec
fratres
diligit:
hoc
uno
refellitur
eius
vanitas,
quia
Deum
a
se
ipso
divellit.
Quum
dicit,
Et
caritas
eius
perfecta
est,
copulam
accipit
causalis
particulae
loco.
Et
caritas
Dei
hic
bifariam
exponi
potest:
vel
qua
illum
prosequimur,
vel
quam
nobis
inspirat.
Deum
nobis
spiritum
suum
dedisse,
et
dedisse
ex
spiritu
suo,
idem
prorsus
valent.
Scimus
enim
spiritum
singulis
distribui
ad
mensuram.
14.
Et
nos
vidimus.
Nunc
alteram
notitiae
Dei
partem,
quam
attigimus,
exponit:
quod
scilicet
in
filio
se
nobis
communicat,
ac
fruendum
offert:
unde
|