8:354  suo  fato  Stoici:  nobis  libera  Dei  voluntas  omnium  sit  moderatrix.  Sed  contingentiam  ')  tolli  ex  mundo,  videtur  absurdum.  Omitto  quae  in  scholis  usitatae  sunt  distinctiones.  Quod  afferam,  simplex,  meo  iudicio,  et  minime  coactum  erit,  deinde  ad  vitae  usum  accommodatum.  Sic  evenire  necesse  est  quod  statuit  Deus,  ut  tamen  neque  praecise,  neque  suapte  natura  necessarium  sit.  Exemplum  in  Christi  ossibus  familiare  habeo.  Christum  corpus  induisse  prorsus  nostro  simile,  scriptura  testatur.  Quare  fragilia  illi  ossa  suisse,  fateri  nemo  sanus  dubitabit.  Sed  alia  mihi  videtur  ac  separata  quaestio,  an  ullum  os  eius  frangi  potuerit.  Nam  integra  omnia  et  illaesa  manere,  quia  fixo  Dei  decreto  ita  statutum  erat,  necessario  oportuit.  Nec  vero  quod  a  receptis  loquendi  formis  de  necessitate  secundum  quid  et  absoluta,  item  consequentis  et  consequentiae,  abhorream,  ita  loquor:  sed  ne  qua  lectores  argutia  impediat,  quin  agnoscat  vel  rudissimus  quisque  verum  esse  quod  dico.  Ergo  si  in  Christi  ossibus  naturam  consideres,  fragilia  erant:  sin  vero  illud  Dei  decretum,  quod  suo  tempore  manifestatum  fuit,  nihilo  magis  fracturae  obnoxia  erant,  quam  humanis  aerumnis  angeli.  Iam  vero  quia  divinitus  positum  naturae  [pag.  178]  ordinem  intueri  nos  decet,  contingentiam,  quoad  sensum  nostrum,  minime  reiicio.  Ac  memoria  tenendum  est,  quod  ante  posui,  ubi  Deus  per  media  et  inferiores  causas  virtutem  suam  exserit,  non  esse  ab  illis  separandam.  Temulenta  est  ista  cogitatio:  decrevit  Deus  quid  futurum  sit,  ergo  curam  ac  studium  nostrum  interponere  supervacuum  est.  Atqui,  quum  nobis  quid  agendum  sit,  praescribat,  et  virtutis  suae  organa  nos  esse  velit:  fas  nobis  esse  ne  putemus  separare  quae  ille  coniunxit.  Initio  terram  sine  humana  arte  et  cultura  omne  herbarum  et  frugum  genus  iussit  producere,  nunc  autem  manum  hominis  adhibet  per  quam  operetur:  si  quis  otioso  hiatu  velle  se  panem  excipere  iactet,  quia  benedictio  Domini  foecundet  terram,  at  non  pedibus  magis  calcabit  Dei  providentiam,  quam  tali  praedicatione  efferet?  Discerpit  enim  ac  lacerat,  quae  sacro  inter  se  nexu  cohaerent.  Ergo  quantum  ad  futurum  tempus,  quia  nos  adhuc  rerum  eventus  latent,  perinde  ad  officium  suum  intentus  esse  quisque  debet,  ac  si  nihil  in  utramvis  partem  constitutum  foret.  Vel,  ut  magis  proprie  loquar,  talem  in  omnibus,  quae  ex  Dei  mandato  aggreditur,  successum  sperare  debet,  ut  in  rebus  sibi  incognitis  contingentiam  cum  certa  Dei  providentia  conciliet.  Et  benedictionem  suam  Dominus  manuum  [pag  179]  nostrarum  labori  promittit.  Hac  voce  pius  vir  se  divinae  providentiae  organum  constitui  1)  d'oster  ce  qu'on  appelle  contingence,  c'est  que  lea  choses  puissent  advenir  d'une  sorte  ou  d'autre.  23