55:354  omisso  Christo,  quidnam  de  se  in  arcano  Dei  consilio  constitutum  sit,  inquirunt.  Porro  iterum  causam  adventus  Christi,  eiusque  officium  ostendit,  quum  ideo  missum  commemorat,  ut  esset  propitiatio  pro  peccatis.  Ac  primum  quidem  his  verbis  docemur,  nos  omnes  per  peccatum  fuisse  alienatos  a  Deo,  et  manere  hoc  dissidium,  donec  interveniat  Christus,  qui  nos  reconciliet.  Docemur  secundo,  hoc  esse  vitae  nostrae  initium,  quod  Deus  morte  filii  sui  placatus,  nos  in  gratiam  recipit.  Nam  quod  propitiatio  dicitur,  hoc  proprie  ad  mortis  sacrificium  pertinet.  Habemus  ergo,  hoc  honoris  competere  in  solum  Christum,  ut  mundi  peccata  expiet,  atque  ita  inimicitias  tollat  inter  nos  et  Deum.  Sed  hic  emergit  quaedam  repugnantiae  species.  Nam  si  prius  amabat  Deus,  quam  se  Christus  pro  nobis  in  mortem  offerret,  quid  nova  reconciliatione  opus  fuit?  Ita  supervacua  videri  Christi  mors  posset.  Respondeo,  quum  dicitur  Christus  placasse  nobis  patrem,  hoc  ad  sensum  nostrum  referri.  Nam  ut  sumus  male  nobis  conscii,  Deum  non  nisi  iratum  et  infestum  concipere  possumus,  donec  a  reatu  Christus  nos  absolvat.  Deus  enim  ubicunque  apparet  peccatum,  iram  suam  et  aeternae  mortis  iudicium  vult  sentiri.  Hinc  sequitur,  nihil  quam  praesenti  mortis  adspectu  terreri  nos  posse,  donec  peccatum  Christus  morte  sua  aboleat,  donec  sanguinis  sui  pretio  nos  a  morte  liberet.  Rursum  Dei  amor  iustitiam  requirit:  ergo  ut  persuasi  simus  nos  amari  ad  Christum  venire  necesse  est,  in  quo  solo  nobis  constat  iustitia.  Nunc  videmus  loquendi  varietatem  quae  in  scriptura  occurrit,  secundum  diversos  respectus,  aptissimam  et  fidei  apprime  utilem  esse.  Ideo  filium  suum  interposuit  Deus,  ad  se  nobis  reconciliandum,  quia  nos  amabat:  sed  occultus  erat  amor  ille,  quia  interea  nos  Deo  eramus  hostes,  iram  eius  assidue  provocando.  Deinde  malae  conscientiae  formido  et  terror  omnem  vitae  gustum  nobis  adimebant.  Ergo  quoad  fidei  nostrae  sensum,  Deus  nos  in  Christo  amare  incipit.  Quamquam  autem  hic  apostolus  de  prima  reconciliatione  tractat,  sciamus  tamen  hoc  perpetuum  esse  Christi  beneficium,  ut  peccata  expiando,  Deum  nobis  propitiet.  Hoc  papistae  quoque  aliqua  ex  parte  concedunt:  sed  postea  extenuant  hanc  gratiam  ac  fere  in  nihilum  redigunt,  fictas  satisfactiones  ingerendo.  Atqui  si  homines  se  redimunt  operum  pretio,  non  erit  Christus  unica  propitiatio,  quemadmodum  hic  vocatur.  l  l  .  Dilecti,  si  Ua  Deus  nos  dilexit,  nos  quoque  debemus  invicem  diligere.  12.  Deum  nemo  vidit  unquam.  Si  diligimus  nos  invicem,  Deus  in  nobis  manet:  et  dilectio  eius  perfecta  est  in  nobis.  13.  In  hoc  cognoscimus  quod  in  ipso  manemus,  et  ipse  in  nobis:  quia  ex  spiritu  suo  dedit  nobis.  14.  Et  nos  23