52:353
353
CAPUT
L
354
bus
quae
praevidebat,
suisse
adductum,
non
longa
solutione
indiget.
Qualia
enim
futura
erant
opera,
si
essemus
a
Deo
praeteriti,
quum
omnium
bonorum
fons
et
initium
sit
ipsa
electio?
Donatio
haec
gratiae,
cuius
meminit,
nihil
aliud
est
quam
praedestinatio
qua
sumus
adoptati
in
Dei
filios.
Qua
de
re
admonitos
volui
lectores,
quia
saepe
Deus
gratiam
tunc
demum
nobis
dare
dicitur,
ubi
eius
effectum
percipimus.
Sed
hic
tractat
Paulus
quid
apud
se
statuerit
ab
initio.
Dedit
ergo
quod,
nullo
merito
provocatus,
nondum
natis
assignavit:
ac
in
thesauris
suis
habuit
repositum,
donec
re
ipsa
patefaceret
nihil
se
frustra
statuere.
Tempora
s
a
e
c
u
l
a
r
i
a
h
i
c
nominat,
sicuti
ad
Titum
capite
1,
perpetuam
annorum
seriem
a
mundo
condito.
Nam
illa
subtilior
disputatio,
quam
agitat
pluribus
locis
Augustinus,
aliena
est
a
mente
Pauli.
Sensus
ergo
est:
antequam
ab
omnibus
retro
sacculis
tempora
fluere
inciperent.
Porro
notandum
est
quod
salutis
fundamentum
in
Christo
constituit:
neque
enim
extra
ipsum
ulla
est
hominum
vel
adoptio,
vel
salus:
quemadmodum
etiam
ad
Ephesios
capite
1
dictum
est.
10.
Bevelata
autem
mine.
Observa
ut
apte
connectat
fidem,
quam
habemus
ex
evangelio,
cum
arcana
Dei
electione,
ac
suum
utrique
locum
assignet.
Nunc
Deus
per
evangelium
nos
vocavit:
non
quia
repentinum
ceperit
salutis
nostrae
consilium,
sed
quia
sic
ab
ultima
usque
aeternitate
statuerat.
Nunc
apparuit
Christus
in
salutem
nostram,
non
quia
nuper
in
eum
salvandi
virtus
collata
fuerit:
sed
quia
ante
creatum
mundum
haec
gratia
nobis
erat
in
eo
reposita.
Earum
rerum
cognitio
per
fidem
nobis
revelatur.
Atque
ita
prudenter
coniungit
apostolus
evangelium
cum
vetustissimis
promissionibus
Dei,
ne
ipsum
contemptibile
reddat
novitas.
Sed
quaeritur
an
patres
latuerit
sub
lege.
Nam
si
Christi
demum
adventu
fuit
revelata,
sequitur
ante
fuisse
absconditam.
Respondeo,
de
plena
exhibitione
rei
ipsius
Paulum
loqui,
a
qua
patrum
quoque
fides
pendebat:
ita
nihil
ipsis
derogatur.
Ideo
enim
Abel,
Noha,
Abraham,
Moses,
David,
et
pii
omnes
unam
nobiscum
salutem
adepti
sunt,
quia
fiduciam
locarunt
in
hac
apparitione.
Non
igitur,
dum
nobis
revelatam
esse
Christi
apparitione
gratiam
dicit,
patres
arcet
ab
eius
communione,
quos
eadem
fides
huius
apparitionis
nobiscum
participes
facit.
Christus
enim
heri
sicut
hodie:
sed
non
ante
praefixum
a
patre
tempus,
quum
morte
et
resurrectione
sua
nobis
se
exhibuit.
Atqui
huc
communiter,
tanquam
in
unicum
salutis
pignus
et
complementum,
tam
nostra
quam
patrum
respicit
fides.
Qui
mortem
quidem
abolevit.
Quum
evangelio
adscribit
vitae
illustrationem,
non
intelligit
a
verbo
faciendum
esse
exordium,
omissa
Christi
morte
et
resurrectione
(nam
verbum
potius
in
subiectam
materiam
recumbit),
sed
tantum
significat,
non
aliter
Calvini
opera.
Vol.
LII.
|