6:352
Restat
igitur,
ut
caro
sit,
quod,
nondum
regenerati,
habemus
a
natura.
Nec
alio
argumento
probat
Christus,
oportere
nos
renasci,
nisi
quia
quod
natum
est
ex
carne,
caro
est
(Ioann.
3,
5).
Si
pars
tantum
hominis
foret
caro,
nonne
ratio
haec
per
se
frangeretur?
In
promptu
enim
esset
responsio:
partem
hominis
excellentiorem
procul
distare
a
carne.
Quo
autem
elogio
carnem
hanc
commendat
Paulus?
Scio,
inquit,
quod
non
habitet*in
me,
id
est,
in
carne
mea,
bonum
(Rom.
7,
18).
[pag.
166]
Item:
Sensus,
aut
cogitatio
carnis,
inimicitia
est
adversus
Deum
(Rom.
8,
7).
Qui
carnem
omni
bono
vacuam
esse
testatur,
et
causam
simul
indicat,
quod
tota
rebellis
sit
Dei
iustitiae,
et
nihil
cogitare
aut
meditari
queat,
nisi
Deo
contrarium:
nihilo
plus,
aut
minus,
quam
nos
dicit.
Et
ne
quis
in
ipso
adhuc
carnis
nomine
ambiguitatem
captet,
prius
nullam
prorsus
in
homine
partem
reliquerat,
quam
non
damnationi
subiecisset.
Legatur
humanae
naturae
descriptio,
quae
capite
ad
Romanos
tertio
habetur:
quid
homini
a
damnatione
immune
illic
relinquit?
Quod
ergo
de
naturae
nostrae
vitiositate
pronunciavi,
non
meum
est,
sed
spiritus
sancti
iudicium.
Hinc
vero
quod
deinde
subiicio
consequi,
quis
non
videat?
Non
esse
in
hominis
potestate
ut
se
praeparet
ad
recipiendam
Dei
gratiam,
sed
totam
conversionem
esse
donum
Dei?
Quanquam
hoc
quoque
caput
habet
sua
certa
et
clara
testimonia.
Nam
quum
Dominus,
pro
corde
lapideo,
daturum
se
nobis
cor
carneum
promittit,
quis
praeparationi
locus
relinquitur?
Qui
ex
nolente
fit
voluntarius,
ex
rebelli
et
contumaci
paratus
ad
obsequium,
quam
sibi
praeparationis
laudem
arrogabit?
Nec
minus
verbis
illis
exprimitur:
Inventus
sum
a
non
quaerentibus
me
(Is.
65,
2).
Tametsi
enim
de
gentium
vocatione
loquitur
propheta,
in
ea
tamen
universalem
nostrae
omnium
vocationis
typum
repraesentat.
Dei
igitur
est,
nos
praevenire,
ut
nos
ad
se
convertat.
Nec
mirum.
Siquidem
quum
cogitare
multo
minus
sit
quam
velle,
ne
hoc
quidem
nobis
reliquum
Paulus
facit,
ut
idonei
simus
ad
aliquid
boni
cogitandum
(2
Cor.
3,
5).
Proinde,
cum
propheta
confiteamur,
omnes
nos
sicut
oves
aberrasse,
unumquemque
declinasse
in
viam
suam:
quum
Dominus
in
viam
suam
nos
reduxit
(Is.
53,
6).
Nec
Dominus
etiam
ullam
gloriae
huius
particulam
alio
traduci
patitur.
Suum
enim
opus
esse
clamat,
quod
ex
caecitate
illuminamur:
quod
ex
tenebris
transferimur
in
lucem
suam:
quod
[pag.
167]
mente
renovamur:
quod
denique
a
morte
excitamur
in
vitam.
Quo
praeparationis
genere
Dei
gratiam
mortuus
provocabit?
Sequitur
tertium
membrum,
de
efficaci
gratiae
operatione.
Nego
igitur,
gratiam
sic
nobis
offerri,
ut
nostrae
postea
sit
optionis,
vel
obtemperare,
vel
|