6:351
RESPONSIO
CONTRA
PIGHIUM
mus
malam
esse,
videri
forte
cum
illis
habere
id
commune
in
speciem
possemus.
Verum,
secundo
deinde
verbo,
tantum
inter
nos
esse
discriminis
palam
facimus,
ut
ne
minima
quidem
suspicio
haereat.
Nam
quum
illi
essentialem
in
natura
malitiam
constituant,
eamque
ab
ipso
creationis
initio
talem
exstitisse
imaginentur,
nostri
ex
naturae
corruptione
vitium
esse
definiunt:
naturam
vero
non
coelesti
aliquo
influxu,
sed
voluntario
hominis
lapsu
corruptam
fuisse,
constanter
profitentur:
ut
quum
quaeritur
mali
causa,
non
extra
nos
exire,
sed
nobis
totam
culpam
imputare
debeamus.
Hic
noster
est
cum
Valentino,
Marcione,
et
Manichaeis
consensus:
quantum
scilicet
inter
ignem
et
aquam
convenit.
Si
fidem
sibi
quis
fieri
petat,
primum
exstant
libri
nostri,
optimi
et
locupletissimi
testes:
deinde
nihil
hic
leges,
quod
non
ipse
Pighius
ex
mea
Institutione
recitet.
Neque
tamen
contentus
pares
nos
tam
absurdis
hominibus
feci&se,
maiori
exsecratione
dignos
esse
clamat:
quia
totam
naturam
damnemus.
Nempe,
quum
non
aliqua
sui
parte
homo
peccaverit,
sed
totus,
quid
mirum
si
se
totum
dicatur
perdidisse?
Sed
permultum
interest,
accersitone
sua
culpa
vitio,
sicut
tradimus,
an
aliunde
sibi
indito,
sicut
delirant
illi,
dicatur
laborare.
Quod
si
hominum
patrocinio
opus
est,
Augustinum
habemus
horum
omnium
[pag.
165]
autorem.
De
necessario
aut
fortuito
rerum
eventu,
nihil
in
praesentia
attingere
placet:
ne
res
diversas
implicando
orationis
seriem
conturbem.
Hominem
sic
quidem
docemus
agi
Dei
gratia,
ut
tamen
simul
agat:
sic
tamen
ipsum
agere,
ut
penes
Dei
spiritum
tota
sit
ac
maneat
actionis
efficacia.
Atque
ut
appareat,
quantam
ex
mentiendi
consuetudine
licentiam
audaciamque
sibi
acquisierit,
non
modo
sua
mendacia
aliquo
saltem
colore
obducere
nihil
curat,
sed
ne
cui
ignota
sint,
ex
mea
Institutione
refert,
quae
ea
in
promptu
arguant.
Neque
enim
in
creatione
vel
opere
Dei
constituimus
pravitatis
nostrae
originem,
sed
in
primi
parentis
nostri
culpa:
quod
voluntaria
defectione
miseram
serviendi
conditionem
sibi
contraxerit,
quum
liber
creatus
esset.
Hoc
autem
unum
est,
quo
a
Manichaeis
et
similibus
orthodoxos
discernere
contentus
est
Augustinus.
Vides
ergo,
ut
hic
furiosus,
postquam
verbo
nos
damnavit,
re
ipsa
protinus
absolvat.
Quod
autem
totum
nominem
sic
vitiatum
esse
dicimus,
ut
nulla
sui
parte
adspirare
per
se
ad
Deum
possit,
non
aliud
asserimus,
quam
quod
testatur
Deus:
quo
nemo
melior
de
homine
iudex
inveniri
queat,
quum
nullus
melius,
quid
sit
in
homine,
noverit.
Siquidem
totum
hominem
carnis
nomine
designari,
non
est
difficile
probare,
quantumlibet
repugnent
contentiosi.
Nam
quoties,
contraria
oppositione,
cum
spiritu
comparatur,
spiritus
nomen
procul
dubio
pro
regenerationis
gratia
capitur.
|