49:351
351
EPIST.
PAULI
AD
CORINTHIOS
I
352
gata
verbo
hominis,
sed
quia
sic
in
ministerio
a
se
instituto
potentiam
suam
exserit
Christus,
ut
appareat
non
frustra
fuisse
institutum.
Hoc
modo
nihil
sibi
tollit
vel
derogat
quod
ad
hominem
transferatur:
neque
enim
ipse
separatur
a
ministro,
sed
potius
vis
eius
in
ministro
efficax
praedicatur.
Verum
quoniam,
qua
sumus
pravitate
iudicii,
interdum
hac
occasione
abutimur
ad
homines
nimium
offerendos,
discernere
opus
est
ad
corrigendum
hoc
vitium:
ac
seorsum
quidem
ab
una
parte
Dominus,
ab
altera
minister
collocandus:
tunc
apparet
quam
egenus
sit
homo
in
se
ipeo,
quantum
omni
efficacia
destitutus.
Proinde
hoc
loco
sciamus
ministros
cum
Domino
conferri,
et
comparationis
huius
causam
esse,
quod
homines,
maligni
gratiae
Dei
aestimatores,
nimium
prodigi
sunt
in
ministris
extollendis:
adeoque
Deo
praeripiunt
quod
ad
ipsos
transferant.
Quamquam
optimum
temperamentum
semper
retinet:
nam
quum
dicit
Deum
i
n
c
r
e
m
e
n
t
um
d
a
r
e
,
eo
significat
hominum
ipsorum
laborem
non
carere
successu.
Eandem
et
in
sacramentis
rationem
esse
alibi
videbimus.
Tametsi
ergo
nostrum
laborem
in
agro
suo
excolendo
non
respuit
coelestis
pater,
nec
infructuosum
esse
sinit:
a
sola
tamen
benedictione
sua
pendere
vult
eius
successum,
ut
laus
integra
apud
se
maneat.
Quare
si
quid
prodesse
volumus,
laborando,
conando,
instando,
sciamus
nos
nihil
profecturos,
nisi
laborem
ipse
nostrum,
conatus
nostros,
assiduitatem
prosperet,
ut
nos
et
quidquid
agimus,
commendemus
eius
gratiae.
8.
Qui
autem
plantat
et
qui
rigat,
unum
sunt.
Alia
etiam
ratione
docet,
Corinthios
perperam
abuti
ad
suas
sectas
et
factiones
doctorum
nominibus,
qui
iunctis
viribus
unum
moliantur:
neque
divelli
aut
distrahi
ullo
modo
possint,
nisi
ut
simul
ab
officio
deficiant.
Unum
sunt
(inquit),
hoc
est,
ita
coniuncti,
ut
separationem
non
admittat
eorum
coniunctio:
quia
et
unus
omnibus
propositus
esse
debet
finis,
et
uni
Domino
serviunt,
et
in
eodem
opere
versantur.
Ergo
si
fideliter
agro
Domini
excolendo
operam
suam
impendant,
colent
unitatem,
et
mutua
communicatione
alius
alium
iuvabit:
tantum
abest
ut
eorum
nomina
vexilla
sint
ad
excitandas
concertationes.
Pulcher
locus
exhortandis
ad
concordiam
ministris.
Interea
tamen
oblique
perstringit
ambitiosos
illos
doctores,
qui,
quum
dissidiis
causam
praeberent,
eo
ipso
prodebant
se
non
esse
Christi
servos,
sed
inanis
gloriae
mancipia:
se
non
plantando
vel
rigando
dare
operam,
sed
potius
eradicando
et
urendo.
Quisque
propriam
mercedem.
Hic
docet
quem
in
finem
respicere
debeant
omnes
ministri:
non
ut
applausus
populi
aucupentur,
sed
ut
Domino
placeant.
Atque
id
facit
ut
ambitiosos
illos
doctores,
qui
inebriati
mundi
gloria
nihil
aliud
cogitabant,
revocet
ad
Dei
tribunal
et
Corinthios
admoneat
|