49:350
putrefactum
germinare?
Ita
verbum
Domini
semen
est
suapte
natura
foecundum:
ministri
sunt
veluti
cultores,
qui
arant
et
seminant:
sequuntur
deinde
alia
adminicula,
ut
quum
rivuli
ducuntur.
Has
quoque
partes
ministri
sustinent,
dum
semine
in
terram
iacto
terram
ipsam,
quantum
in
se
est,
adiuvant,
donec
producat
quod
concepit:
sed
facere
ut
labor
eorum
fructificet,
id
vero
divinae
gratiae
miraculum
est,
non
opus
humanae
industriae.
Observa
autem
hoc
loco
quam
necessaria
sit
verbi
praedicatio
et
quam
necessaria
eius
perpetuitas.
Nihilo
sane
difficilius
esset
Deo
terram
absque
hominum
diligentia
benedicere,
ut
victum
sponte
proferret,
quam
multa
hominum
sedulitate
magnisque
sudoribus
et
molestiis
elicere,
vel
potius
exprimere
eius
proventus:
sed
quia
Dominus
ita
ordinavit,
ut
laboret
homo,
terra
autem
eius
culturae
respondeat,
hoc
agamus.
Ita
nihil
Deo
obstat
quominus
possit
dormientibus
fidem
inspirare,
si
velit,
citra
hominum
operam
:
sed
aliter
decrevit,
nempe
ut
gigneretur
fides
ex
auditu.
Qui
igitur
hoc
medio
praeterito
ad
fidem
se
pervenire
confidit,
perinde
facit
ac
si
agricolae,
abiecto
aratro,
neglecta
satione,
tota
cultura
relicta,
hiantes
a
coelo
pastum
expeterent.
Quod
ad
continuationem
spectat,
videmus
quid
hic
dicat
Paulus:
sationem
scilicet
non
sufficere,
nisi
novis
subinde
adminiculis
provehatur.
Qui
ergo
semen
iam
recepit,
rigatione
adhuc
opus
habet:
nec
desinendum
est
donec
ad
maturitatem
perventum
fuerit:
hoc
est,
usque
ad
finem
vitae.
Apollos
ergo,
qui
Paulo
successit
Corinthi
in
verbi
ministerio,
dicitur
rigasse
quod
hic
seminaverat.
7.
Neque
qui
plantat,
est
aliquid.
Atqui
ex
iam
dictis
liquet
non
esse
nullius
momenti
eorum
laborem.
Videndum
ergo
cur
sic
extenuet
Paulus:
ac
primo
quidem
notare
convenit,
dupliciter
eum
de
ministris,
sicuti
de
sacramentis,
solere
loqui.
Nam
aliquando
ministrum
considerat,
ut
est
a
Domino
ordinatus
ad
regenerandas
primum,
deinde
pascendas
animas
in
vitam
aeternam,
ad
remittenda
peccata,
ad
renovandas
hominum
mentes,
ad
erigendum
Christi
regnum,
et
Satanae
destruendum:
et
tunc
non
modo
plantandi
et
rigandi
officium
illi
assignat,
sed
etiam
eum
ornat
spiritus
sancti
virtute,
ne
inefficax
sit
eius
labor.
Ita
alibi
(2.
Corin.
3,
6)
se
appellat
ministrum
spiritus,
non
literae,
qui
verbum
Domini
cordibus
inscribat.
Aliquando
autem
ministrum
considerat
ut
est
servus,
non
dominus:
ut
est
organum,
non
manus:
ut
denique
bomo
est,
non
Deus.
Et
tunc
nihil
illi
praeter
operam
relinquit,
et
quidem
emortuam
inanemque
actionis,
nisi
eam
Dominus
spiritu
suo
efficacem
reddat.
Ratio
est,
quia
ubi
de
ministerio
simpliciter
agitur,
non
tantum
hominem
debemus
respicere,
sed
Deum
quoque
in
ipso
agentem
per
spiritus
gratiam:
non
quia
spiritus
gratia
perpetuo
sit
alii-
25*
|