9:35  35  DEFENSIO  DOCTRINAE  DE  SACRAMENTIS.  36  cebit?  Quum  in  quaerendo  verborum  sensu  discutimus,  qualiter  de  sacramentis  loqui  scriptura  soleat,  audire  non  sustinent,  quia  semel  dictum  est:  Hoc  est  corpus  meum.  Quid?  An  non  etiam  dictum  est:  Petra  erat  Christus  (1  Cor.  10,  4)?  Et  quo  sensu,  nisi  quia  idem  erat  spiritualis  potus  cum  eo,  quem  hodie  in  calice  libamus?  Ne  apertae  rationi  locum  dare  cogantur,  res  sacro  nexu  coniunctas  sacrilega  vesania  discerpunt.  Verum  ut  taceam  haec  [pag.  50]  omnia  et  dissimulem:  quo  tandem  iure  sibi  permittunt  suum  illud  Esse,  in  quo  tantopere  insistunt,  in  diversas  loquendi  formas  resolvere?  1)  Quum  velint  panem  esse  Christum,  cur  postea  transsiliunt  ad  sua  commenta,  esse  cum  pane,  in  pane,  et  sub  pane?  Unde  istud  illis  magisterium,  ut  commenta  sua  non  minus  ab  usu  remota  quam  inter  se  contraria  futiliter  vomentes  alios  a  sana  intelligentia  arceant?  Si  panis  a)  censeri  corpus  debet  quia  sic  vocatur,  non  minus,  teste  Paulo,  erit  communicatio  corporis.  Imo  si  dicam  Paulum  clarius  hoc  loco  exponere,  quod  subobscure  a  Christo  dictum  erat,  quis  sobrius  mihi  repugnabit?  Dominus  pronunciat  panem  esse  suum  corpus.  Sequitur  discipulus,  cui  certe  propositum  non  est  luci  nebulas  obducere,  ac  panem  explicatius  corporis  communicationem  esse  docet.  Hic  si  consentiant  nobiscum,  statim  lis  dirempta  erit:  quia  in  panis  fractione  nos  quoque  testamur  communicari  fidelibus  corpus  Christi.  Placet  illis  verbum  retinere.  2)  Agedum,  quum  apud  Lucam  et  Paulum  Christus  calicem  vocet  testamentum  in  suo  sanguine:  quoties  panem  esse  corpus  et  vinum  sanguinem  clamabunt,  ego  optimo  iure  vicissim  regeram,  esse  testamenta  in  corpore  et  sanguine.  Desistant  igitur  indocti  homines  ab  ea  pertinacia,  in  qua,  ne  quid  gravius  dicam,  contorti  subinde  et  perplexi  haereant,  necesse  est.  Quia  iustam  disputationem  1)  Add.  voyla,  disent-ils,  c'est  un  poinct  racle  que  ce  mot  Estre  n'emporte  point  signe  ne  figure.  a)  Si  panis  ete  usque  ad  haec  verba:  Placet  illis  ete.  et  ipsa  omnia  expungi  cuperemus.  Principio  ne  morosi  nostri  adversarii  nos  novam  rursus  interpretationem,  post  innumeras  nostras  priores,  afferre  querantur.  Deinde  ne  illi  ipsi  aut  nostrum  nonnulli  nobis  obiiciant  Bernensem  disputationem  (fol.  120,  121,  129),  quasi  a  nobis  ipsis  et  ab  illa  longe  lateque  dissideamus.  Quae  vero  omittenda  suademus,  huiusmodi  esse  videntur,  ut  omissa  detrimentum  nullum  bonae  causae  adferant.  Bull.  2)  mais  puisqu'ils  se  veulent  tant  arrester  aux  mots,  encores  aurons  nous  belle  avantage  sur  eux.