39:35
35
PRAELECTIONES
36
ab
ecclesia
sua.
Postquam
igitur
ostendit
Ieremias
Iudaeos
non
posse
nimis
duriter
tractari
quod
essent
prorsus
indomiti:
nunc
subiicit,
Et
nunc
propterea
sic
dicit
Iehovah,
Deus
Israel
de
urbe
hac,
vel
ad
urbem
hanc,
TJJn
btt.
b#
utrumque
significat:
sed
proprie
accipitur
hic
pro
De:
et
aptius
ita
vertitur
De
urbe
hac
de
qua
dixistis
traditam
esse
in
manum
regis
babylonii.
Videtur
hoc
non
esse
consentaneum,
quia
non
ipsi
Iudaei
protulerant
sententiam
adversus
Ierusalem,
quin
potius
pervicaciter
surgebant
contra
prophetas,
et
tumultuabantur
quoties
urbis
clades
denuntiata
fuerat.
Quid
ergo
hoc
sibi
vult,
quum
exprobrat
illis
Deus
sic
fuisse
loquutos?
^Respondeo,
}ioc
quidem
fuisse
a
spiritu
Dei
profectum.
Deinde
prophetas
fuisse
huius
poenae
testes
ac
praecones:
sed
quum
Iudaei
viderent
se
non
posse
effugere,
tunc
cum
horrore
sic
apprehenderunt
Dei
iudicium,
ut
prorsus
essent
attoniti.
Et
id
semper
contingit
Dei
contemptoribus.
Nisi
enim
ipsos
urgeat,
subsannant
omnes
minas
vel
existimant
sibi
fabulas
narrari,
quum
Deus
denuntiat
se
sumpturum
de
illis
vindictam.
Ubi
autem
ad
extrema
ventum
est,
obstupescunt,
et
sine
ulla
spe
tantum
agnoscunt
Deum
sibi
esse
infestum:
hinc
desperatio.
Propheta
ergo
non
abs
re
illis
exprobrat,
quod
dixerint
urbem
esse
traditam
regi
Chaldaeo,
quum
scilicet
non
tantum
oppugnaret
eam
valido
exercitu,
sed
haberet
adiutores,
et
quasi
socios
gladium,
famem
et
pestem.
Nam
antequam
obsidio
illos
premeret,
vidimus
ut
pro
nihilo
duxerint
quidquid
pronuntiabat
Ieremias.
Nam
lusit
operam
fere
per
annos
40.
Et
quotidie
tamen
resonabat
illud
vaticinium
de
clade
urbis,
de
exsilio
et
abdicatione
populi,
de
interitu
omnium
sacrorum.
Iam
postquam
viderunt
serio
rem
agi,
nec
se
posse
Dei
vindictam
effugere,
tunc
prolapsi
sunt
ad
aliud
extremum,
quod
scilicet
Deus
vanus
esset
in
suis
promissis,
quod
foedus
eius
esset
irritum
et
nullius
momenti,
quod
frustra
ipsum
coluissent,
quod
verba
dedisset,
et
eos
lactasset
inaniter,
quum
pollicitus
fuisset
se
habitaturum
in
medio
ipsorum.
Hoc
igitur
sensu
dicebant
urbem
esse
traditam
in
manum
regis
babylonii,
perinde
ac
si
abscissa
esset
spes
reditus.
Abiiciebant
enim
prorsus
Dei
gratiam,
et
quidquid
per
Ieremiam
pollicebatur
dicebant
vanum
esse,
quoniam
terror
occupaverat
eorum
mentes
et
sensus,
ut
scilicet
nullum
darent
amplius
locum
misericordiae
Dei.
Dixi
hoc
contingere
omnibus
reprobis,
ut
Deum
irrideant
ubi
ipsis
parcit
et
indulget
:
ubi
autem
sentiunt
illum
iudicem,
tunc
non
respiciunt
ad
misericordiam
eius:
sed
iacent
sub
desperatione
quasi
exanimes.
Nunc
tenemus
consilium
prophetae,
ubi
sermonem
hunc
Iudaeis
adscribit,
quod
dixerint
urbem
esse
traditam
Chaldaeis
et
Babyloniis,
quia
scilicet
liberatio
promissa
non
poterat
quidquam
solatii
illis
afferre,
ex
quo
sibi
|