2:35
[CO
2.35]
sit,
et
quid
eius
naturae
conveniat
scire.
Quorsum
enim
attinet,
Deum
aliquem
cum
Epicuro
fateri,
qui
abiecta
mundi
cura
se
otio
tantum
oblectet?
Quid
denique
iuvat
Deum
cognoscere
quocum
nihil
sit
nobis
negotii?
Quin
potius
huc
valere
debet
eius
notitia,
primum
ut
ad
timorem
ac
reverentiam
nos
instituat;
deinde
ut
ea
duce
ac
magistra
omne
bonum
ab
illo
petere,
et
illi
acceptum
ferre
discamus.
Quomodo
enim
mentem
tuam
subire
queat
Dei
cogitatio,
quin
simul
extemplo
cogites,
te,
quum
figmentum
illius
sis,
eiusdem
imperio
esse
ipso
creationis
iure
addictum
et
mancipatum?
vitam
tuam
illi
deberi?
quidquid
agis,
ad
illum
referri
oportere?
Id
si
est,
iam
profecto
sequitur
vitam
tuam
prave
corrumpi
nisi
ad
obsequium
eius
componitur;
quando
nobis
vivendi
lex
esse
debet
eius
voluntas.
Rursum
nec
ad
liquidum
perspicere
ipsum
potes,
nisi
ut
bonorum
omnium
fontem
esse
et
originem
agnoscas;
unde
et
desiderium
illi
adhaerendi,
et
fiducia
in
ipsum
nasceretur
si
non
sua
mentem
hominis
pravitas
a
recta
investigatione
abduceret.
Nam
initio
pia
mens
Deum
non
quemlibet
sibi
somniat,
sed
unicum
et
verum
duntaxat
intuetur:
neque
illi
quodcunque
visum
fuerit
affingit,
sed
talem
habere
contenta
est
qualem
se
manifestat
ipse,
summaque
diligentia
semper
cavet
ne
audaci
temeritate
ultra
voluntatem
eius
egressa
perperam
vagetur.
Ita
cognitum,
quia
cuncta
moderari
intelligit,
tutorem
sibi
esse
confidit
ac
protectorem,
ideoque
in
eius
fidem
totam
se
confert.
Quia
bonorum
omnium
intelligit
esse
autorem,
si
quid
premit,
si
quid
deest,
mox
se
recipit
in
eius
praesidium,
opem
ab
eo
exspectans;
quia
bonum
et
misericordem
esse
persuasa
est,
in
eum
certa
fiducia
recumbit,
nec
dubitat
malis
suis
omnibus
semper
in
eius
clementia
paratum
fore
remedium;
quia
dominum
ac
patrem
agnoscit,
eum
quoque
dignum
statuit
esse
cuius
imperium
in
omnibus
intueri,
maiestatem
suspicere,
gloriam
promovendam
curare,
mandatis
obsequi
debeat;
quia
iustum
esse
iudicem
videt,
suaque
severitate
armatum
ad
vindicanda
scelera,
eius
tribunal
semper
in
conspectu
sibi
proponit,
ac
ipsius
metu
se
retrahit
ac
cohibet
ab
ira
eius
provocanda.
Neque
tamen
iudicii
eius
sensu
ita
terretur
ut
subducere
se
velit,
etiam
si
quod
pateat
effugium;
quin
illum
non
minus
amplectitur
malorum
ultorem,
quam
erga
pios
beneficum,
quando
ad
eius
gloriam
non
minus
pertinere
intelligit,
impiis
et
sceleratis
apud
eum
repositam
esse
poenam,
quam
iustis
vitae
aeternae
mercedem.
Praeterea
non
sola
vindictae
formidine
se
coercet
a
peccando,
sed
quia
Deum
loco
patris
amat
et
reveretur,
loco
domini
observat
et
colit,
etiamsi
nulli
essent
inferi,
solam
tamen
eius
offensionem
horret.
En
quid
sit
pura
germanaque
religio,
nempe
fides
cum
serio
Dei
timore
coniuncta;
ut
timor
et
voluntariam
reverentiam
in
se
contineat,
et
secum
trahat
legitimum
cultum
qualis
in
lege
praescribitur.
Atque
hoc
diligentius
notandum
est,
quod
omnes
promiscue
venerantur
Deum,
paucissimi
reverentur,
dum
ubique
magna
est
in
caeremoniis
ostentatio,
rara
autem
cordis
sinceritas.
|