1:35
[CO
1.
35]
ulla
ratione
abutamur,
quin
ipsum
potius
pro
sua
sanctitate
super
omnia
magnificemus,
in
omni
re
tum
prospera,
tum
adversa
illi
gloriam
demus,
toto
animo [p.
58]
ipsum
requiramus,
omnium
quae
ab
eius
manu
nobis
eveniunt
gratias
ei
agentes.
In
summa,
ab
omni
eius
contumelia
et
blasphemia
nos
sollicite
contineamus,
ne
aliter
ipsum
nominemus,
aut
secus
de
eo
loquamur,
quam
sublimem
eius
maiestatem
decet;
ne
sacrum
illud
eius
nomen
in
alios
usus
conferamus,
quam
in
quos
ipse
conferri
voluit,
id
enim
foret
profanare
ac
polluere
(Levit.
20.
Deut.
18).
Ut
qui
illud
necromantiae,
incantationibus,
diris
devotionibus,
illicitis
exorcismis,
aliisque
impiis
superstitionibus
servire
faciunt.
Quod
autem
ad
sacramenta
aut
iuramenta
pertinet,
ne
in
ullo
sanctum
hoc
nomen
falso
invocemus,
neque
enim
gravius
inhonorari
potest
aeterna
veritas,
quam
si
mendacii
testis
citetur;
ne
ullum
denique,
etiam
verum
iuramentum
temere
usurpemus,
nisi
quod
Dei
gloria
aut
fratrum
usus
necessario
postulet.
Hac
enim
excepta
causa,
quodvis
iurisiurandi
genus
interdictum
est,
ut
nos
docent
verba
Christi,
qui
hoc
legis
caput
enarrans
vult
ut
omnis
sermo
noster
sit:
est,
est;
non,
non,
et
quod
ultra
sit,
a
maligno
esse
testatur
(Matth.
5).
Ubi
hoc
etiam
observandum
est,
prohiberi
unumquemque
ne
ullum
iuramentum
propria
ac
privata
temeritate
usurpet.
Id
vero
iuramentum,
quod
deferente
exigenteque
magistratu
praestamus,
huic
mandato
minime
adversatur, [p.
59]
cum
alio
in
loco
illis
potestatem
Deus
fecerit
deferendi,
cum
veritatis
testimonium
pro
iudicio
exigendum
est
(Exod.
22.
Hebr.
6).
Imo
publica
omnia,,
iuramenta
ab
hoc
interdicto
eximuntur,
qualia
sunt
quae
Paulus
usurpavit,
ad
dignitatem
Evangelii
asserendam
(Rom.
1
et
9).
Non
[OS
46]
enim
Apostoli
privati
sunt
homines
in
sua
functione,
sed
publici
Dei
ministri.
Qualia
etiam
vel
in
sanciendis
foederibus
usurpari
a
principibus
possunt,
vel
a
populo,
cum
in
nomen
principis
sui
iurat,
et
si
qua
sunt
alia,
quae
non
privata
cupiditate
fiant,
sed
publico
bono.
Primum
est
igitur,
ut
meminerimus
iuramentum
non
libidinis
aut
voluptatis
sed
necessitatis
causa
permissum.
Quemadmodum
vero
nomen
Dei
aliter
quam
dictum
est
appellare
non
licet,
ad
sermonis
nostri
confirmationem,
ita
quoties
usus
est,
illud
ipsum,
non
aliud
appellandum
est.
Refert
enim
eius
honoris
ac
gloriae,
ipsum
esse
et
haberi
unicum
testem
veritatis,
qui
unica
est
et
aeterna
veritas
(Deut.
6.
10.
Ies.
45
et
48).
Demum,
quo
efficacius
eximiam
nominis
sui
maiestatem
commendaret
Dominus,
huic
mandato
adiunxit:
Non
habiturum
se
innocentem,
qui
nomen
suum
in
vanum
usurpaverit.
Quibus
verbis,
peculiarem
quandam
ultionem
edicit
in
huius
mandati
praevaricatores.
|