52:349  349  CAPUT  I.  350  suasus  sum  quod  potens  sit  depositum  meum  servare  in  diem  Ulum.  6.  Propterea.  Quo  ampliore  Dei  gratia  praeditus  erat  Timotheus,  eo  magis  illum  intentum  esse  debere  significat  ad  quotidiani  profectus  studium.  Notanda  est  enim  illativa  particula  propterea.  Est  autem  plus  quam  necessaria  haec  exhortatio.  Fieri  enim  solet,  et  est  quodammodo  naturale,  ut  donorum  excellentia  securitatem  pariat,  cui  deinde  accedit  comes  ignavia.  Et  in  hoc  perpetuo  incumbit  Satan,  ut  quidquid  in  nobis  est  Dei,  suffocet.  Sedulo  itaque  nos  contra  eniti  decet,  ut  quidquid  inchoatum  est  boni  in  nobis,  expoliamus:  ut  quod  tepet,  accendamus.  Nam  metaphora,  qua  Paulus  utitur,  sumpta  est  ab  igne  exiguo,  vel  qui  paulatim  exstingueretur,  nisi  flabellum  subinde  admovendo,  et  lignum  uovum  ingerendo,  vires  resumeret  ac  flammam.  Proinde  meminerimus  in  usum  applicanda  esse  dona  Dei,  ne  rubiginem  otiosa  et  suppressa  contrahant.  Meminerimus  etiam  studiose  in  illis  proficiendum  esse,  ne  ignavia  nostra  suffocentur.  Quod  in  te  est  per  impositionem.  Non  dubium  est  quin  fuerit  communibus  ecclesiae  votis  expetitus  Timotheus,  non  autem  electus  privato  unius  Paulus  arbitrio.  Sed  non  est  absurdum  ut  sibi  Paulus  electionem  privatim  adscribat,  cuius  praecipuus  fuerat  autor.  Quam  quam  hic  de  ordinatione  potius  quam  de  electione  agit:  hoc  est  de  solenni  instituendi  ritu.  Porro  non  liquido  constat,  an  quum  aliquis  consecrandus  erat  minister,  omnes  soliti  fuerint  manum  imponere  eius  capiti:  an  unus  duntaxat  loco  et  nomine  omnium.  Imo  huc  magis  inclinat  coniectura,  unum  tantum  fuisse  qui  manus  imponeret.  Quod  ad  caeremoniam  pertinet,  eam  mutuati  fuerant  apostoli  ex  vetere  gentis  suae  consuetudine:  vel  potius  quum  in  usu  foret,  retinuerant.  Est  enim  haec  pars  decori  quod  Paulus  alibi  commendat  (1.  Cor,  14,  40).  Quamquam  dubitari  potest  an  referatur  praesens  manuum  impositio  ad  ordinationem.  Quia  tunc  spiritus  gratiae,  de  quibus  ad  Romanos  capite  12,  et  1.  Corinth.  13  disserit,  per  manuum  impositionem  conferebantur  multis  etiam  aliis,  qui  non  instituebantur  pastores.  Sed  ego  ex  priore  epistola  facile  colligo,  Paulum  de  officio  pastoris  hic  agere.  Nam  quadrat  hic  locus  cum  illo:  Noli  negligere  gratiam  quae  data  est  tibi  cum  impositione  manuum  presbyterii.  Hoc  constituto,  quaeritur  an  per  externum  signum  gratia  fuerit  data.  Ad  quam  quaestionem  respondeo,  quoties  ordinabantur  ministri,  precibus  totius  ecclesiae  fuisse  Deo  commendatos:  atque  hoc  modo  impetratam  illis  fuisse  gratiam  a  Deo,  non  autem  virtute  signi  fuisse  illis  datam.  Quamquam  signum  non  frustra  nec  inutiliter  adhibebatur:  sed  tessera  erat  minime  fallax  eius  gratiae,  quam  ex  ipsa  Dei  manu