5:349  CATECHISMUS.  cem  concipimus,  praefamur,  ut  eius  voluntas  fiat,  ubi  iam  eius  voluntati  nostram  subiicimus,  quo  velut  freno  iniecto  coercita,  Deum  in  ordinem  cogere  ne  praesumat  Si,  animis  in  hanc  obedientiam  compositis,  providentiae  divinae  arbitrio  nos  regi  patimur,  facile  discemus  in  oratione  perseverare,  ac  suspensis  desideriis  patienter  exspectare  Dominum  :  certi,  etiam  si  minime  apparet,  nobis  tamen  semper  adesse,  suoque  tempore  declaraturum,  quod  non  habuerit  surdas  aures  precibus,  quae  in  hominum  oculis  neglectae  videbantur.  Quod  si  demum,  nec  post  longam  exspedationem,  assequatur  sensus  noster,  quid  orando  profectum  sit,  nec  fructum  inde  ullum  sentiat:  fides  tamen  nostra  quod  sensu  percipi  non  poterit,  nobis  certum  faciet,  nos  obtinuisse  quod  expediebat.  Atque  ita  efficiet,  ut  in  paupertate  abundantiam,  in  afflictione  consolationem  possideamus.  Nam  ut  deficiant  omnia,  Deus  tamen  [pag.  43]  nunquam  nos  destituet:  qui  exspedationem  ac  patientiam  suorum  frustrari  non  potest.  Erit  ipse  unus  nobis  pro  omnibus,  quando  bona  omnia  in  se  complectitur,  quae  olim  nobis  ad  plenum  revelabit.  DE  SACRAMENTIS.  Sacramenta  ideo  sunt  instituta,  ut  tum  coram  Deo,  tum  apud  homines  fidei  nostrae  exercitia  essent.  Ac  coram  Domino  quidem  fidem  nostram  exercent,  dum  in  Dei  veritate  ipsam  confirmant.  Nam  quod  ignorantiae  carnis  nostrae  expedire  Dominus  providebat,  sublimia  coelestiaque  mysteria  sub  carnalibus  elementis  contemplanda  proposuit.  Non  quod  tales  inditae  sint  dotes  naturis  rerum,  quae  in  sacramentis  nobis  proponuntur:  sed  quia  Domini  verbo  in  hanc  significationem  signatae  sunt.  Praecedit  enim  semper  promissio,  quae  verbo  continetur:  additur  symbolum,  quod  promissionem  ipsam  firmet  atque  obsignet,  nobisque  velut  testatiorem  faciat,  quomodo  nostrae  tenuitatis  captui  convenire  prospicit  Dominus.  Sic  r)  enim  exigua  est  et  imbecilla  nostra  fides,  ut  nisi  undique  fulciatur,  ac  modis  omnibus  sustentetur,  statim  concutiatur,  fluctuetur,  vacillet.  Iam  et  ipsa  exercetur  apud  homines  sacramentis,  dum  in  publicam  exit  confessionem,  et  ad  referendam  Domino  laudem  excitatur.  QUID  SACRAMENTUM.  Est2)  ergo  sacramentum  signum  externum,  quo  bonam  suam  erga  nos  voluntatem  Dominus  nobis  repraesentat  ac  testificatur,  ad  imbecillitatem  fidei  nostrae  sustinendam.  Aut  brevius  ac  clarius:  Testimonium  gratiae  Dei,  externo  symbolo  declaratum.  Duobus  omnino  sacramentis  utitur  christiana  ecclesia.  1)  Instit  p.  201.  2)  Ibid.  p.  200.