8:348
quod
viscera
sua
quotannis
ad
homines
alendos
terra
aperit:
quod
elementa
et
singulae
partes
officium
suum
facere
non
desinunt:
quod
denique
naturae
foecunditas
nunquam
deficit,
quasi
fatigata:
id
non
nisi
directrice
eius
manu,
qui
semel
omnia
condidit,
fieri
putandum.
Et
Psalmus
centesimus
quartus
nihil
aliud
continet,
quam
universalis
huius
providentiae
elogium.
Eam
similiter
praedicat
Paulus,
quum
dicit
in
ipso
nos
esse,
et
moveri,
et
vivere
(Act.
17,
28).
Quare
sicuti
Dei
unius
propria
est
essentia,
ita
fide
consideranda
est
occulta
quam
inspirat
vegetatio
:
qua
fit
ut
subsistant
quae
alioqui
mox
interirent
creaturae.
Sed
universalis
providentiae
notitia
per
se
vaga
et
confusa
esset,
nisi
simul
teneamus,
Deum
singulas
creaturas
cura
sua
complecti:
quemadmodum
et
Christus
docet,
passerculum,
qui
dimidio
asse
*)
venit,
non
cadere
in
terram
sine
patris
voluntate
(Matth.
10,
29).
Nunc
in
ista
speciali
providentia,
quae
curandis
singulis
Dei
operibus
privatim
[pag.
167]
excubat,
certos
et
distinctos
gradus
statuere
convenit.
Nam
quum
nobilissimum
Dei
opus
sit
homo,
in
cuius
gratiam
conditum
est
quidquid
coelum
et
terra
continent:
scriptura
praecipue
nobis
in
gubernando
genere
humano
Dei
providentiam
commendat.
Paulus
dum
locum
illum
exponit:
Non
obligabis
os
bovi
trituranti:
boves
Deo
curae
esse
negat
(1.
Cor.
9,
9):
quod
scilicet
illic
non
resideat
cura
eius,
tanquam
in
sua
meta,
sed
in
hominem
potius
respiciat.
Hic
autem,
quia
Deo
cum
hominibus
ratione
praeditis
negotium
est,
certior
et
magis
dilucida
se
profert
eius
providentiae
ratio.
Mirifica
enim
eius
iudicia,
nunc
in
sceleribus
puniendis,
nunc
in
erudiendis
ad
patientiam
fidelibus
domandaque
eorum
carne,
nunc
in
purgandis
mundi
vitiis,
nunc
in
expergefaciendo
multorum
torpore,
nunc
in
conterenda
impiorum
superbia,
nunc
in
astu
sapientum
ridendo,
nunc
in
pravis
machinationibus
diruendis
se
proferunt.
Ex
altera
parte
incomparabilis
eius
bonitas
in
iuvandis
miseris,
iu
protegenda
asserendaque
innocentium
salute,
in
ferendo
rebus
desperatis
auxilio
relucet.
Huius
providentiae,
quae
homines
respicit,
pulchra
descriptio
habetur
Psalmo
centesimo
septimo.
Illic
enim
ostendit
propheta,
quae
vulgo
aestuariae
putantur
fortunae
vices,
adeo
non
volvi
caeco
impetu,
ut
dilucida
[pag.
168]
sint
vel
bonitatis,
vel
irae,
vel
iustitiae
Dei
specula.
Quare
tandem
concludit:
Si
prudenter
reputentur
quae
subinde
in
mundo
fiunt
rerum
conversiones,
piis
fore
laetitiae
materiam:
satis
autem
ad
os
iniquis
obstruendum
tale
operum
Dei
specimen
valerc.
2)
(Psalm.
107,
42).
1)
une
maille.
2)
Add.
Cependant
ii
advertit
que
c'est
une
grande
|