49:348
officium
est
semper
altius
conscendere,
donec
ad
perfectionem
ventum
fuerit
3.
Siquidem
estis
adhuc
carnales.
Quamdiu
caro,
hoc
est,
naturalis
vitiositas,
in
homine
dominatur,
sic
occupat
ipsius
hominis
ingenium,
ut
non
sit
ingressus
sapientiae
Dei.
Quare
si
quid
proficere
volumus
in
schola
Domini,
primum
est
ut
nos
proprio
sensu
et
propria
voluntate
abdicemus.
Etsi
autem
in
Corinthiis
micabat
aliqua
pietatis
seintilia,
praevalebat
tamen
suffocatio.
Postquam
enim
sunt
inter
vos.
Probatio
est
ab
effectis:
nam
quum
sint
fructus
carnis
aemulatio,
rixae
et
factiones:
ubicunque
spectantur,
certum
est
radicem
illic
vigere.
Regnabant
haec
mala
apud
Corinthios:
hinc
ergo
convincit,
eos
esse
carnales.
Eodem
quoque
argumento
utitur
ad
Galatas
(5,
25):
Si
spiritu
vivitis,
spiritu
etiam
ambulate.
Nam
quum
spirituales
haberi
vellent,
ad
opera
eos
revocat,
quibus
abnegabant
quod
ore
profitebantur.
Observa
autem
elegantem
ordinem,
quem
hic
sequitur
Paulus:
nam
ex
aemulatione
nascuntur
contentiones,
quae,
postquam
semel
sunt
inflammatae,
in
capitales
sectas
ebulliunt:
porro
mater
horum
omnium
malorum
est
ambitio.
Secundum
hominem
ambulatis.
Et
hinc
patet,
carnis
vocem
non
ad
inferiores
tantum
concupiscentias
restringi,
sicut
fingunt
sophistae,
cuius
sedem
appellant
sensualitatem
:
sed
de
tota
hominis
natura
praedicari.
Qui
enim
sequuntur
naturae
ductum,
spiritu
Dei
non
reguntur:
ii
secundum
apostoli
definitionem
sunt
carnales,
ut
caro
et
hominis
ingenium
sint
prorsus
synonyma:
ideoque
non
frustra
alibi
requirit
ut
simus
in
Christo
novae
creaturae.
4.
Quum
enim
dicat
unus.
Nunc
speciem
ipsam
contentionum
exprimit,
idque
in
Corinthiorum
persona,
quo
plus
energiae
habeat
descriptio:
nempe
quod
quisque
proprio
magistro
gloriaretur,
quasi
non
unus
esset
omnium
magister
Christus.
Porro
ubi
adhuc
residet
talis
ambitio,
aut
nullus
est
aut
exiguus
evangelii
profectus.
Neque
tamen
intelligas,
palam
hoc
disertis
verbis
professos
esse,
sed
prava
studia,
quibus
dediti
erant,
perstringit
apostolus.
Quamquam
probabile
est,
ut
fere
ambitiosum
favorem
sequitur
vana
garrulitas,
verbis
prae
se
tulisse
praeposterum
animi
affectum,
quum
suos
doctores
non
sine
Pauli
et
similium
contemptu
magnifice
efferrent.
5.
Quis
ergo
est
Paulus,
aut
quis
Apollos,
nisi
ministri
per
quos
credidistis?
et
sicut
unicuique
Dominus
dedit?
6.
Ego
plantavi,
Apollos
rigavit:
at
Deus
incrementum
dedit.
7.
Ergo
neque
qui
plantat,
aliquid
estf
neque
qui
rigat:
sed
Deus
qui
dat
incrementum.
8.
Qui
autem
plantat
et
qui
rigat,
unum
sunt.
Porro
quisque
propriam
mercedem
secundum
laborem
suum
recipiet.
9.
Dei
enim
cooperarii
sumus,
Dei
agricultura,
Dei
aedificatio
estis.
|