5:344
tationes
denique
cordis
nostri
omnes
coram
ipso
effundimus,
diligenter
prospiciendum
est
nobis,
quoties
Dominum
invocamus,
ut
in
intimos
cordis
nostri
recessus
descendamus,
et
inde,
non
ex
gutture
aut
lingua,
Deum
appellemus.
Tametsi
enim
in
oratione
lingua
interdum
conducit,
sive
ut
mens
in
Dei
cogitationem
intenta
eius
exercitio
retineatur,
sive
ut
pars
illa
nostri,
praedicandae
Domini
gloriae
peculiariter
destinata,
simul
cum
corde,
in
meditanda
Domini
bonitate
occupetur:
quid
tamen
sine
animo
valeat,
Dominus
per
prophetam
(Ies.
29,
13;
Matth.
15,
7
s.)
declaravit,
gravissima
ultione
in
omnes
promulgata
qui
corde
ab
ipso
alienati,
labiis
eum
honorant.
Quod
si
vera
oratio
nihil
aliud
esse
debet,
quam
sincerus
animi
nostri
sensus,
ad
Deum
accessuri,
omni
gloriae
nostrae
cogitatione,
omni
propriae
dignitatis
opinione,
omni
denique
nostri
fiducia
decedamus
oportet:
quemadmodum
a
propheta
(Daniel
9,
5
ss.)
admonemur,
non
in
iustitiis
nostris
fundere
preces,
sed
in
misericordiis
eius
magnis,
ut
ille
nos
propter
semet
ipsum
exaudiat,
ut
super
nos
invocatum
est
nomen
eius.
Neque
vero
hic
miseriae
nostrae
sensus
deterrere
nos
ab
accessu
Domini
debet,
quoniam
non
instituta
est
oratio,
qua
nos
arroganter
coram
Deo
efferamus,
aut
aliquid
nostrum
magno
aestimemus:
sed
qua
nostras
[pag.
35]
calamitates
confiteamur
ac
deploremus:
quemadmodum
filii
apud
parentes
suas
querimonias
familiariter
deponunt.
Quin
hic
potius
sensus
nobis
instar
calcans
ac
stimuli
esse
debet,
quo
acrius
ad
orationem
incitemur.
Duo
autem
sunt
quae
ad
orationis
studium
vehementer
nos
impellere
debeant:
mandatum1)
Dei,
quo
orare
praecipit:
et
promissio,
qua
pollicetur
impetraturos
quidquid
petierimus.
Insigni
enim
consolatione
fruuntur,
qui
eum
invocant
ac
requirunt,
quod
intelligant
sic
agendo
se
agere
rem
illi
acceptam:
deinde
eius
veritate
freti,
se
exauditum
iri
certo
confidunt.
Petite,
inquit,
et
dabitur
vobis,
pulsate
et
aperietur,
quaerite
et
invenietis
(Luc.
l
i
,
9).
Et
Psal.
50
(v.
15):
Invoca
me
in
die
necessitatis:
eruam
te,
et
glorificabis
me.
Ubi
etiam
duas
orationis
partes
breviter,
sed
eleganter
complexus
est:
invocationem
seu
petitionem,
et
gratiarum
actionem.
Priore
cordis
nostri
desideria
apud
Deum
deponimus,
altera
eius
erga
nos
benefacta
recognobcimus,
utraque
autem
in
usu
nobis
continenter
esse
debet.
Tanta
enim
rerum
angustia
nos
undique
urget
ac
premit,
ut
satis
sit
causae
omnibus,
etiam
sanctissimis,
cur
assidue
gemant
ac
suspirent
ad
Deum,
supplicesque
ipsum
invocent.
Ad
haec
tanta
ac
tam
effusa
benefactorum
Dei
largitas
nos
paene
obruit,
tot
ac
tam
ingentia
eius
miracula,
quaquaversum
spectes,
cernuntur,
ut
nunquam
nobis
desit
laudis
ac
gratiarum
actionis
materia.
1)
Instit,
p.
160
seq.
|