49:344
gerat.
Vult
enim
offendiculum
tollere
quod
impedire
poterat
infirmos,
propterea
quod
tam
multi
evangelium
spernerent.
Ostendit
nihili
faciendum
esse
talem
contemptum,
qui
ab
ignorantia
manat:
ideoque
obstaculo
esse
nobis
non
debere
quominus
in
fidei
stadio
pergamus,
nisi
forte
oculos
ad
solis
fulgorem
claudere
libeat,
quia
a
caecis
non
perspicitur.
Esset
autem
magnae
ingratitudinis,
quum
speciali
beneficio
Deus
quempiam
dignatur,
illud
respuere,
quia
non
omnibus
commune
sit:
quum
potius
raritas
ipsa
pretium
augeat.
Stultitia
sunt
illi,
nec
potest.
Insipida,
inquit,
est
evangelii
doctrina
omnibus,
qui
tantum
secundum
hominem
sapiunt.
Sed
unde
hoc?
ex
eorum
caecitate.
Quid
ergo
evangelii
maiestati
decedit?
In
summa,
quum
ideo
evangelium
deprimant
imperiti,
quia
ex
hominum
aestimatione
eius
pretium
metiuntur,
inde
argumentum
sumit
Paulus
ad
extollendam
altius
eius
dignitatem:
docet
enim
ideo
contemni,
quia
sit
incognitum:
ideo
autem
esse
incognitum,
quia
magis
sit
reconditum
et
sublime
quam
ut
ab
hominis
mente
apprehendatur.
Qualis
sapientia,
quae
totam
hominis
intelligentiam
tam
longo
intervallo
superat,
ut
ne
eius
quidem
gustum
possint
capere.
Tametsi
autem
carnis
fastum
tacite
accuset
hic
Paulus,
quod
stultitiae
damnare
ausint
homines
quod
non
assequuntur:
simul
tamen
quanta
sit
humanae
mentis
imbecillitas
vel
potius
hebetudo,
ostendit,
quum
spiritualis
intelligentiae
capacem
esse
negat.
Neque
enim
humanae
tantum
voluntatis
contumacia
fieri
docet
ut
non
pertingat
homo
ipse
ad
ea
quae
sunt
spiritus,
sed
mentis
quoque
impotentia.
Nolle
homines
sapere
si
dixisset,
verum
quidem
istud
erat,
sed
addit,
ne
posse
quidem:
unde
colligimus
non
in
arbitrio
cuiusque
esse
fidem,
sed
divinitus
conferri.
Quia
spiritualiter
diiudicantur.
Hoc
est
spiritus
Dei,
a
quo
procedit
evangelii
doctrina,
solus
est
verus
eius
interpres,
qui
eam
nobis
patefaciat.
Proinde
in
ea
iudicanda
mentes
hominum
caecutire
necesse
est,
donec
spiritu
Dei
sint
illuminatae.
Hinc
collige,
universos
homines
naturaliter
spiritu
Dei
vacuos
esse:
alioqui
non
procederet
argumentum.
Est
quidem
a
spiritu
Dei
qualecunque
hoc
lumen
rationis,
quo
vigemus
omnes:
sed
nunc
de
peculiari
coelestis
sapientiae
revelatione
loquimur,
qua
filios
duntaxat
suos
dignatur
Deus.
Quominus
tolerabilis
est
eorum
inscitia
qui
evangelium
communiter
ita
offerri
fingunt,
ut
promiscue
liberum
sit
omnibus
salutem
fide
amplecti.
15.
Spiritualis
autem
diiudicat
omnia.
Postquam
carnali
hominis
iudicio
autoritatem
ademit,
nunc
solos
spirituales
idoneos
esse
iudices
huius
causae
docet:
quia
solus
Dei
spiritus
se
ipsum
agnoscat,
et
proprium
eius
officium
sit,
sua
discernere
ab
alienis
:
probare
quod
suum
est,
aliis
omnibus
fidem
|