55:343
343
EPIST.
IOHANNIS
344
raliter
verum
est,
nunquam
nobis
tranquillam
constare
pacem,
nisi
quam
spiritus
Dei
purgatis
cordibus
praestat.
Nam
quos
stupere
diximus,
illi
tamen
caecas
punctiones
subinde
sentiunt,
et
in
suo
veterno
torquentur.
21.
Si
cor
nostrum
nos
non
accuset.
Iam
exposui,
neque
ad
hypocrisin,
neque
ad
crassum
Dei
contemptum
hoc
pertinere.
Nam
utcunque
reprobis
viae
suae
placeant,
Dominus
tamen
ponderat
corda,
inquit
Solomon
(Prov.
16,
2).
Haec
Dei
trutina
suo
examine
efficit
ne
quis
gloriari
queat
se
mundum
habere
cor.
Hunc
ergo
sensum
habent
apostoli
verba,
tunc
nos
demum
tranquilla
fiducia
venire
in
conspectum
Dei,
quum
nobis
bene
conscii,
recti
et
probi
cordis
testimonium
nobiscum
afferimus.
Est
quidem
verum
illud
Pauli,
fide,
quae
Christi
gratia
nititur,
nobis
additum
ad
Deum
cum
fiducia
patefieri
(Ephes.
3,
12).
Item,
Fide
nobis
pacem
conferri,
ut
tranquillae
coram
Deo
stent
nostrae
conscientiae.
Sed
inter
istas
sententias
nihil
est
dissidii.
Nam
Paulus
causam
fiduciae
ostendit:
Iohannes
vero
tantum
accidens
inseparabile
commemorat,
quod
necessario
cohaeret,
quamvis
causa
non
sit.
Hic
tamen
oritur
maior
difficultas,
quod
nihil
videtur
relinquere
fiduciae
in
toto
mundo,
quis
enim
reperietur,
quem
nulla
in
re
cor
suum
arguat?
Respondeo,
pios
ita
coargui
ut
se
pariter
absolvant:
nam
suis
quidem
eos
peccatis
intus
serio
pungi
necesse
est,
ut
terror
ad
humilitatem,
suique
displicentiam
erudiat:
sed
mox
ad
Christi
sacrificium
confugiunt,
ubi
certam
pacem
habent.
Quamquam
apostolus
alio
sensu
eos
non
accusari
dicit:
quia
utcunque
se
in
multis
deficere
agnoscant,
sublevantur,
tamen
hoc
conscientiae
testimonio,
quod
vere
et
ex
animo
Deum
timeant,
seque
subiicere
cupiant
eius
iustitiae.
Quicunque
hoc
pio
affectu
sunt
praediti,
et
interea
sciunt
sua
studia,
quantumvis
a
perfectione
distent,
Deo
tamen
placere:
merito
cor
sedatum
vel
pacatum
habere
dicuntur,
quia
nulla
est
interior
punctio
quae
placidam
eorum
hilaritatem
turbet.
22.
Et
si
quid
petierimus
Quia
res
sunt
inter
se
connexae,
fiducia
et
Dei
invocatio
:
quemadmodum
prius
malam
conscientiam
docuit
repugnare
fiduciae
ita
nunc
non
posse
invocari
Deum
pronuntiat,
nisi
ab
iis
qui
eum
puro
corde
timent,
et
rite
colunt.
Hoc
posterius
ex
priore
sequitur.
Est
illud
generale
scripturae
axioma,
Non
exaudiri
a
Deo
impios:
quin
potius
sacrificia
eorum
et
preces
abominationi
esse.
Ergo
ianua
hic
clauditur
hypocritis,
ne
in
Dei
conspectum
cum
eius
contemptu
prorumpant.
Interea
non
significat
afferendam
esse
bonam
conscientiam,
quasi
precibus
nostris
gratiam
conciliet.
Tae
nobis
si
ad
opera
respicimus,
quae
nihil
quam
trepidationis
materiam
in
se
habent.
Non
aliter
igitur
quam
Christo
mediatore
freti,
ad
Dei
tribu-
|