5:343
CATECHISMUS.
Iubebit
(I
Cor.
13,
12).
Contra
reprobi
ac
impii,
qui
sincera
Deum
fide
nec
quaesierint,
nec
coluerint,
quando
nullam
in
Deo
ac
regno
eius
partem
habituri
sunt,
in
mortem
immortalem,
ac
incorruptibilem
corruptionem
cum
diabolis
coniicientur.
Ut
extra
omne
gaudium,
virtutem,
ac
caetera
regni
coelestis
bona,
aeternis
tenebris,
aeternoque
cruciatu
damnati,
verme
immortali
arrodantur,
et
igne
ardeant
inexstinguibili
(Ies.
GO,
24).
QUID
SIT
SPES.
Si
fides,1)
ut
auditum
est,
certa
est
de
veritate
Dei
persuasio,
quod
nec
mentiri
nobis,
nec
fallere,
nec
irrita
esse
queat:
qui
hanc
certitudinem
conceperunt,
[pag.
33]
simul
profecto
exspectant,
fore,
ut
promissiones
suas
Deus
praestet,
quae,
eorum
opinione,
non
nisi
verae
esse
possunt.
Ut
in
summa
nihil
aliud
sit
spes,
quam
eorum
exspectatio,
quae
vere
a
Deo
promissa
fides
credidit.
Ita
fides
Deum
veracem
credit,
spes
exspectat
ut
in
temporis
occasione
veritatem
suam
exhibeat.
Fides
credit,
nobis
esse
patrem:
spes
exspectat,
ut
se
talem
erga
nos
semper
gerat.
Fides
datam
nobis
vitam
aeternam
credit:
spes
exspectat,
ut
aliquando
reveletur;
fides
fundamentum
est,
cui
spes
incumbit:
spes
fidem
alit,
ac
sustinet.
Nam
ut
exspectare
a
Deo
nemo
quidquam
potest,
nisi
qui
prius
eius
promissis
crediderit,
ita
rursus
fidei
nostrae
imbecillitatem,
ne
velut
fessa
concidat,
sustineri
ac
foveri,
patienter
sperando
et
exspectando,
oportet.
DE
ORATIONE.
Homo
vera
fide
probe
institutus,
facile
primum
perspicit,2)
quam
sit
bonorum
omnium
egenus
atque
inanis,
quamque
sibi
omnia
desint
salutis
adiumenta.
Quare,
si
praesidia
quaerit
quibus
inopiae
suae
succurrat,
extra
se
exeat
oportet,
et
aliunde
ea
sibi
comparet.
Rursum
Dominum
sese
ultro
ac
liberaliter
in
Christo
exhibentem
contemplatur,
ac
in
eo
coelestes
omnes
thesauros
aperientem:
ut
dilectum
illum
filium
suum
tota
eius
fides
intueatur,
ab
ipso
tota
eius
exspectatio
pendeat,
in
ipso
tota
spes
eius
haereat
et
acquiescat.
Restat
ergo,
ut
in
ipso
quaerat,
et
ab
ipso
precibus
postulet,
quod
in
ipso
esse
didicit.
Alioqui
scire
Deum,
bonorum
omnium
dominum
ac
largitorem,
qui
nos
ad
se
poscendum
invitet:
ipsum
vero
nec
adire,
nec
[pag.
34]
poscere,
adeo
non
prodesset,
ut
perinde
id
futurum
sit,
ac
si
quis
indicatum
thesaurum,
humi
sepultum
ac
defossum,
negligat
QUID
IN
ORATIONE
SPECTANDUM.
Quum
oratio
cuiusdam
inter
nos
et
Deum
arbitrii
instar
habeat,
quo
vota,
gaudia,
suspiria,
cogi-
1)
Instit,
p.
153.
2)
Ibid.
p.
157
seq.
|