20:343  343  EPISTOLA  4125  344  Tinitas  non  patitur,  ita  nec  humanitas  quoque,  sed  homo.  Sed  Deus  homo  factus  ipsissimusque  adeo  Dei  filius  homo  factus,  carne  pro  carnalibus  hominibus  natus,  passus  et  mortuus  est,  more  hominum  per  animae  a  corpore  divulsionem  separationemque.  .  Ter  bum  enim,  quod  caro  factum  est,  ut  Hilarius  .dicit,  licet  se  passioni  subdiderit,  non  tamen  deputatum  esse  passibilitate  patiendi.  Nam  pati  .  quidem  potuit  passione,  sed  passibilitate  passibilis  ,,esse  non  potuit,  quia  passibilitas  naturae  infirmi  .  significa  tio  est,  passio  autem  est  eorum  quae  sunt  ^illata  perpessio.  Itaque  quia  indemutabilis  est  ,,Deus,  quum  tamen  verbum  caro  factum  sit,  habuer  u  n  t  in  ipso  passiones  materiam  sine  passibilitatis  infirmitate.  Manet  itaque  indemutabilis  etiam  in  ^passione  natura  autori  suo  non  indifferens  et  impassibilis  essentiae  nata  substantia."  Haec  Hilarius.  Exinanivit  scilicet  semetipsum,  formam  servi  accipiens:  quae  enim  exinanitio  maior  esse  potuit  quam  in  passione  et  morte  eius?  Sed  tamen  exinanivit  volens,  oblatus  scilicet  quia  voluit,  non  raptus  est  nolens  ad  supplicium,  sed  sponte  sua  obediens  fuit  ad  mortem  crucis.  In  his  autem  controversiis  illud  potissimum  Evangelico-papistae  urgere  et  amarulenter  exprobrare,  tum  insultare  erga  Antitrinitarios  solent,  pluralitatem  Deorum,  seu  alias  tres  Deos  istos  praedicare.  Quum  enim  expresse,  distincte  et  resolute  confiteantur,  patrem  esse  Deum,  filium  Deum,  spiritum  quoque  sanctum  Deum,  nec  tamen  istam  personarum  trinitatem  ad  unitatem  unius  Dei  coniunctim  reduci  patiantur,  quod  scilicet  abhorreant  ab  ista  phrasi,  pater,  filius  et  spiritus  sanctus  sunt  unus  Deus:  tres  Deos  istos  omnino  colere.  Ad  quam  exprobrationem  insultationemque  ita  altera  pars  respondere  solita  est.  Principio  ut  taceat  mulier  in  ecclesia,  philosophicae  scilicet  et  dialecticae  rationes  ibi  cessent,  ubi  scriptura  clare  loquitur,  de  uno  Deo  patre,  de  uno  Dei  filio,  de  uno  spiritu  sancto.  Neque  enim  subiecta  est  verbi  Dei  potentia  principiis  et  ratiocinationibus  philosophicis:  stultitiam  videlicet  praedicationis  evangelii  sapientia  mundi  respuit,  hanc  autem  iterum  perdit  et  respuit  Deus.  Quam  quidem  suam  responsionem  fulciunt  et  confirmant  accommodatissimis  patrum  sententiis.  Chrysostomus  clare  inquit:  ,,Unus  Deus  pater,  et  wunus  dominus  noster  Iesus  Christus.  Ita  et  hic,  ,,unus  et  unus  non  ponit  duos.  Quia  enim  adversus  .  m  ul  torum  Deorum  disceptabat  errores,  ne  quis  ^duorum  numero  Deorum  multitudinem  putaret  in-  .ferri,  unus  inquit  et  unus.  Vides  quanta  diligent  i  a  quantaque  vigilantia  scriptura  huiusmodi  collocet  verba:  Unus  quippe,  et  unus,  duo  sunt:  at  ,,non  istud  dicimus,  etiam  si  ratio  istud  suggerat."  Caecam  itaque  isti  dicunt  rationem  humanam  esse  in  rebus  divinis:  standum  ergo  et  acquiescendum