8:342
ambitio,
intus
diabolicum
audaciae
flabellum
reperietur.
Multo
igitur
minus
excusabiles
erunt,
qui
ex
profundis
Dei
adytis
malorum
suorum
causam,
quae
se
ex
vitioso
eorum
corde
profert,
eruere
tentabunt.
Coniici
merentur
in
sensum
reprobum
(Rom.
1,
28),
quicunque
Deum
ex
coeli
terraeque
aspectu
cognitum
non
glorificarunt,
ut
decebat.
Qui
maligne
ac
deliberata
malitia
Christi
gratiam
respuerunt,
et
accensam
evangelii
lucem
[pag.
166]
respuere
non
veriti
sunt,
graviorem
poenam
sustinent.
Sua
quisque
peccata
accuset,
se
ipsum
damnet,
suamque
culpam
ex
animo
confessus,
iudicem
suum
suppliciter
deprecetur.
Si
quis
obstrepat,
prompta
est
exceptio:
Perditio
tua
Israel,
Nam,
ut
alibi
dictum
est,
si
ridicule
apud
veterem
poetam
queritur
Medea,
caesas
in
nemore
Pelio
fuisse
abietes,
v)
quum
intestino
libidinis
suae
igne
flagrans
patrem
totumque
regnum
secum
perdiderit:
multo
certe
minus
audiendi
sunt,
qui
procul
remotas
causas
e
nubibus
accersunt,
ut
culpae
suae
notitiam,
quae
et
eorum
cordibus
penitus
insidet,
neque
occulta
latere
potest,
utcunque
obscurent.
Hominum
ergo
peccatis
malorum
omnium
causam
scriptura
iure
assignat.
Neque
id
inter
nos
disputatur,
occultone
Dei
iudicio
citra
propriam
culpam
pereant
homines
(quod
non
modo
falsum
esse
concedimus,
sed
tanquam
foedum
sacrilegium
detestamur)
sed,
an
impii,
qui
voluntarie
peccando
iram
Dei
in
se
provocant,
iam
olim
iusta
quidem,
sed
incognita
de
causa,
divinitus
reprobati
fuerint.
Atqui,
ut
Paulus
severe
coarguit
hominum
peccata,
conscientias
valide
urget,
Deique
iustitiam
a
sacrilegis
hominum
calumniis
acerrime
vindicat:
ita
qui
se
in
exitium
praecipitant,
non
dissimulat
fuisse
vasa
irae
ad
interitum
praeparata
(Rom.
9,
22).
Reprobos
quo
digni
sunt
reatu
Christus
constringit.
Simul
tamen
arbores
[pag.
167]
esse
dicit
patris
manu
non
plantatas
(Matth.
15,13).
Denique
patrem
eos
qui
sui
erant
filio
dare
audimus,
ut
eos
sanctificet
(Ioann.
17,
6).
Contra
Paulus,
postquam
electionem
Dei
consequutam
esse
docuit,
reliquos
omnes
subiicit
esse
excaecatos
(Rom.
l
l
,
7).
Perperam
ergo
Georgius,
qui
defixis
in
manifesta
peccata
oculis
reconditum
corruptae
naturae
fontem
non
considerat.
Magna
absurditate
nos
implicari
putat
Georgius,
quod
hominem
facimus
liberum
ad
peccandum
:
quum
necessitate
peccent
reprobi.
Atqui,
libertas
ista
de
qua
loquimur,
quum
illi
nimium
fuerit
familiaris,
non
fuit
satis
nota.
Manumissos
ab
obsequio
iustitiae
et
liberos
Paulus
vocat,
qui
sine
metu
1)
la
complainte
que
faisoit
la
fille
d'un
Roy
ancien
de
ce
que
les
arbres
avoyent
este
couppez
pour
bastir
la
nos
sur
laquelle
estoit
venu
un
ieune
homme
qu'elle
avoit
pris
en
folle
amour
etc.
(cf.
supra
pag.
314).
22*
|