55:342
fidei
fulturam:
non
fundamentum
quo
nititur.
Cur
ergo
dicit
apostolus,
Persuadebimus
coram
Deo
corda
nostra?
Nempe
his
verbis
admonet,
non
consistere
fidem
sine
bona
conscientia.
Non
quod
inde
oriatur
persuasio,
aut
pendeat,
sed
quia
tunc
demum
vere,
non
fallaciter,
de
nostra
cum
Deo
coniunctione
persuasi
sumus,
dum
spiritus
sancti
efficacia
in
caritate
nostra
se
profert.
Semper
enim
quid
agat
apostolus,
expendere
convenit.
Quia
enim
fictam
et
fallacem
fidei
professionem
damnat,
non
aliter
coram
Deo
solidam
persuasionem
nobis
constare
dicit,
quam
si
eius
spiritus
fructum
caritatis
in
nobis
proferat.
Tametsi
autem
disiungi
a
fide
non
potest
bona
conscientia,
nemo
tamen
rite
inde
colliget
respiciendum
ad
opera
nostra
esse,
ut
nobis
firma
sit
persuasio.
20.
Quod
si
accuset.
Probat
ex
contrario,
frustra
nomen
et
speciem
habere
Christianorum,
quos
bonae
conscientiae
testimonium
deficit.
Nam
si
quis
male
sibi
conscius
est,
et
proprio
animi
sui
sensu
damnatur,
multo
minus
effugiet
Dei
iudicium
:
sequitur
ergo,
malae
conscientiae
inquietudine
subverti
fidem.
Deum
corde
nostro
maiorem
vocat,
respectu
iudicii:
quia
scilicet
multo
acutius
videat
quam
nos,
et
acrius
inquirat,
et
severius
iudicet.
Qua
ratione
dicit
Paulus,
etiamsi
nullius
rei
sibi
conscius
sit,
non
tamen
propterea
iustificari
(1.
Cor.
4,
4).
Agnoscit
enim,
quantumvis
sollicite
ad
officium
intentus
sit,
in
multis
tamen
se
errare,
et
sibi
ignoscere
errata
per
incogitantiam,
quae
Deus
animadvertit.
Hoc
ergo
vult
apostolus,
fieri
non
posse
ut
Dei
iudicium
effugiat,
quem
urget
ac
constringit
sua
ipsius
conscientia.
Eodem
pertinet
quod
mox
subiicit,
Deum
omnia
videre.
Quomodo
enim
laterent
quae
nos
videre
cogimur,
qui
prae
illo
sumus
hebetes,
adeoque
caeci?
Sic
ergo
resolve,
Deus
quum
omnia
videat,
longe
superior
est
corde
nostro.
Copulam
enim
vice
causalis
particulae
accipi
novum
non
est.
Nunc
sensus
clarus
est:
nempe
quum
altius
penetret
Dei
cognitio
quam
conscientiae
nostrae
sensus,
neminem
coram
ipso
posse
consistere,
nisi
quem
sustinet
conscientiae
integritas.
Sed
hic
obiicitur
quaestio:
Certum
est
eo
stuporis
interdum
reprobos
demergi
a
Satana,
ut
mala
suae
amplius
non
sentiant,
ac
sine
dolore
et
metu
(quemadmodum
dicit
Paulus)
secure
ruant
in
suum
interitum.
Certum
etiam
est,
hypocritas
solere
sibi
blandiri,
ac
superbe
contemnere
Dei
iudicium:
quia
falsa
iustitiae
opinione
ebrii,
peccatis
suis
non
tanguntur.
Responsio
facilis
est,
ideo
falli
hypocritas,
quia
lucem
fugitant:
ideo
nihil
sentire
reprobos,
quia
a
Deo
recedunt.
Imo
nulla
est
nisi
in
latebris
malae
conscientiae
securitas.
Sed
apostolus
hic
de
conscientiis
loquitur
quas
Deus
in
lucem
extractas,
ad
tribunal
suum
cogit,
et
iudicii
sui
sensu
exercet.
Quamquam
hoc
quoque
gene-
22*
|