5:342
Credo
remissionem
peccatorum.
Quo
fundamento
consistit
suffultaque
est
nostra
salus.
Quandol)
peccatorum
remissio
via
est,
[pag.
31]
qua
ad
Deum
accedatur,
ratio
quae
nos
in
eius
regno
retinet
ac
tuetur.
Siquidem
peccatorum
remissione
continetur
omnis
fidelium
iustitia:
quam
consequuntur
non
ullo
suo
merito,
sed
una
Domini
misericordia
,
dum
peccatorum
suorum
conscientia
oppressi,
afflicti,
et
confusi,
divini
iudicii
sensu
consternantur,
sibique
ipsis
displicent,
et
velut
sub
gravi
pondere
gemunt
ac
laborant,
hocque
peccati
odio
ac
confusione
carnem
suam,
ac
quidquid
ex
se
est
mortificant
Caeterum
ut
gratuitam
peccatorum
remissionem
nobis
Christus
compararet,
eam
sanguinis
sui
pretio
ipse
redemit,
in
quo
universam
eorum
emundationem
ac
satisfactionem
quaerere
debemus.
Docemur
ergo
credere,
divina
liberalitate,
intercedente
Christi
merito,
peccatorum
remissionem
ac
gratiam
nobis
fieri,
qui
in
ecclesiae
corpus
asciti
et
inserti
sumus.
Nullam
vero
peccatorum
remissionem
aut
aliunde,
aut
ulla
alia
ratione,
aut
aliis
dari.
Quando
extra
hanc
ecclesiam
et
sanctorum
communionem
nulla
est
salus.
Credo
carnis
resurrectionem,
vitam
aeternam.
Ubi
primum
de
futurae
resurrectionis
exspectatione
docemur:
futurum
scilicet,
ut
qui
ante
extremum
iudicii
diem
morte
absumpti
fuerint,
eorum
carnem
Dominus
eadem,
qua
filium
a
mortuis
excitavit,
potentia,
a
pulvere
et
corruptione
in
novam
vitam
revocet.
Nam
qui
tum
superstites
deprehendentur,
subita
magis
imputatione,
[pag.
32]
quam
naturali
mortis
forma
in
novam
vitam
transibunt
(1
Cor.
15,
51).
Porro
quoniam
piorum
simul
et
impiorum
communis
erit
resurrectio,
sed
dispari
conditione:
additur
particula,
quae
inter
nostram
illorumque
sortem
discernat
:
nempe
sic
habituram
nostram
resurrectionem,
ut
tum
nos
Dominus
ex
corruptione
in
incorruptionem,
ex
mortalitate
in
immortalitatem
suscitabit,
corporeque
et
anima
glorificatos
in
beatitudinem
recipiat,
sine
fine
perstaturam,
extra
omnem
mutationis
aut
corruptionis
sortem.
Quae
vera
erit
solidaque
in
vitam,
lucem,
iustitiam
perfectio,
quum
inseparabiliter
Domino
adhaerebimus,
qui
eorum,
velut
fons
inexhaustus,
plenitudinem
in
se
continet.
Illa2)
vero
beatitudo,
regnum
erit
Dei,
omni
claritate,
gaudio,
virtute,
felicitate
refertum:
rebus
ab
hominum
sensu
nunc
remotissimis,
et
quas
non
nisi
per
speculum
et
in
aenigmate
nunc
intuemur:
donec
venerit
dies
ille,
quo
nobis
suam
gloriam
Dominus
facie
ad
faciem
conspiciendam
ex-
1)
Instit
p.
149
seq,
2)
Ibid.
p.
151
seq.
22*
|