55:341  341  CAPUT  III.  342  prima  propositio,  neminem  vere  amare  fratres  quin  hoc  reipsa  testetur,  quoties  usus  postulat.  Altera,  quantum  quisque  facultatis  habet,  eatenus  obstringi  ad  fratres  iuvandos:  quia  Dominus  hoc  modo  nobis  suppeditat  exercendae  caritatis  materiam.  Tertia,  spectandam  esse  cuiusque  necessitatem:  quia  ut  quisque  cibo  et  potu  indiget,  aut  aliis  rebus  quarum  nobis  suppetit  copia,  ita  officium  nostrum  implorat.  Quarta,  nullam  beneficentiam,  nisi  xfj  aufiTcaO-eca  coniuncta,  Deo  placere.  Multi  in  speciem  sunt  liberales,  qui  tamen  fratrum  miseriis  minime  tanguntur.  Terum  apostolus  praecipit  aperienda  esse  viscera:  quod  fit  dum  induimus  fere  eundem  sensum,  ut  aliorum  malis  non  secus  condolescamus  ac  nostris.  Caritas  Dei.  Hic  de  fratribus  diligendis  agitur.  Quorsum  ergo  amorem  Dei  nominat?  Nempe  tenendum  est  illud  principium,  fieri  non  posse  quin  Dei  caritas  fratrum  amorem  in  nobis  generet.  Atque  hoc  modo  nostri  erga  se  amoris  experimentum  capit  Deus,  dum  sui  respectu  homines  diligi  iubet:  quemadmodum  Psalm.  16,  2,  habetur:  Benignitas  mea  ad  te  non  pertingit:  sed  erga  sanctos  qui  in  terra  sunt,  voluntas  mea  et  studium  meum.  18.  Ne  diligamus  sermone.  Concessio  est  in  hoc  priore  membro.  Neque  enim  lingua  tantum  diligere  possumus:  sed  quia  falso  hoc  multi  iactant,  eorum  simulationi,  rei  nomen  concedit  apostolus,  ut  saepe  fieri  solet.  Quamquam  altero  membro  eorum  vanitatem  coarguit,  quum  veritatem  esse  negat,  nisi  in  opere.  Sic  enim  resolvi  debent  verba,  non  profiteamur  lingua  nos  amare,  sed  opere  id  probemus:  quia  haec  demum  vera  est  amoris  ratio.  19.  Et  in  hoc  cognoscimus  quod  ex  veritate  sumus  et  coram  ipso  persuadebimus  corda  nostra.  20.  Quod  si  accuset  nos  cor  nostrum,  certe  maior  est  Deus  corde  nostro,  et  novit  omnia.  21.  Dilecti,  si  cor  nostrum  nos  non  accuset,  fiduciam  habemus  erga  Deum:  22.  et  si  quid  petierimus,  accipimus  ab  eo:  quia  praecepta  eius  servamus,  et  quae  coram  eo  placent  facimus.  19.  Et  in  hoc  cognoscimus.  Nomen  veritatis  diverso  nunc  sensu  accipit:  sed  elegans  est  prosonomasia,  Si  vere  proximos  diligimus,  hinc  nos  habere  testimonium  quod  simus  ex  Deo  geniti,  qui  veritas  est:  vel  quod  Dei  veritas  locum  in  nobis  habeat.  Semper  autem  meminerimus,  non  habere  nos  ex  caritate  notitiam  quam  dicit  apostolus,  quasi  inde  petenda  sit  salutis  certitudo.  Et  certe  non  aliunde  cognoscimus  nos  esse  Dei  filios,  nisi  quia  gratuitam  suam  adoptionem  cordibus  nostris  per  spiritum  suum  obsignat:  et  nos  certum  eius  pignus  in  Christo  oblatum  fide  amplectimur.  Est  igitur  caritas  accessio  vel  adminiculum  inferius  ad