9:340
manifestatus,
et
id
de
tota
persona
praedicari.
Atqui
haec
mutuo
inter
se
coniungit
propheta
(PsaL
110,
1),
Dominum
et
regem
esse
creatum
qui
sedeat
in
dextra
patris,
et
sacerdotem
ecclesiae
praefectum.
Nec
etiam
omittere
in
hac
causa
fas
est
illud
Petri,
Christi
spiritu
loquutos
olim
esse
sanctos
prophetas
(i
Petr.
1,
10),
[pag.
1O51
quia
illic
non
tantum
de
verbo
aeterno
agitur,
sed
de
mediatoris
officio:
qui
si
nondum
indutus
carne
prophetas
suo
spiritu
gubernavit,
sequitur
in
hac
eadem
persona
divinitatem
comprehendi.
Vere
etiam
dicitur
omnes,
quibus
ad
reconciliandum
nobis
Deum
functus
est,
actiones
ad
totam
personam
spectasse,
ut
non
debeant
separatim
ad
unam
tantum
naturam
restringi.
Quanquam
ne
cavillis
obnoxia
sit
haec
sententia,
utilis
erit
distinctio:
quasdam
actiones
per
se
naturam
unam
respicere,
quae
tamen
propter
consequentem
effectum
ambarum
sunt
communes.
Nam
mori,
quamvis
naturae
humanae
peculiare
sit,
si
tamen
consideramus
quid
illud
apostoli
velit:
Sanguine
Christi
purgari
nostras
conscientias,
quia
se
per
spiritum
obtulit
(Hebr.
9,
14):
in
morte
ipsa
non
separabimus
naturas:
quia
expiatio
a
solo
homine
praestari
non
potuit,
nisi
coniuncta
esset
vis
divina.
Quod
si
iure
et
apte
colligit
apostolus,
Christum
esse
mediatorem
novi
testamenti,
quia
se
obtulit
per
spiritum,
sequitur
mortem
eius
ideo
expiatoriam
fuisse
quatenus
unigenitus
Dei
filius
erat,
et
humano
generi
datus
redemptor.
Ita
nihil
impediet,
quominus
salva
cuique
naturae
maneat
sua
proprietas,
nec
earum
communicatio
cum
distinctione
pugnabit.
Absurdum
vero,
quo
hanc
doctrinam
gravare
nititur
Stancarus,
nullum
est:
Christum
scilicet
patre
fore
minorem,
si
secundum,
divinitatem
apud
eum
intercedat:
quia
non
dubitat
Christus
ipse
quoties
mediatoris
personam
sustinet,
patri
se
subiicere:
non
quod
divinitas
eius
gradum
suum
amiserit,
dum
carne
fuit
vestita:
sed
quia
se
aliter
medium
inter
nos
et
patrem
interponere
non
potuit,
quin
dispensationis
ordine
supra
ipsam
mediatoris
personam
emineret
patris
gloria,
[pag.
106]
Nec
vero
quod
pronunciat
Christus
se
patre
minorem
esse
(Ioann.
14,
28),
sic
de
humanitate
intelligitur,
quin
ad
totam
personam
spectet.
Neque
enim
suam
humanitatem
cum
patris
divinitate
confert:
sed
statum
praesentem
cum
futuro,
in
quo
manifestanda
perfecte
eratl)
divinitatis
suae
gloria.
Nam
sub
patris
nomine
hic
notatur
tota
divinitas,
cuius
plenitudo
in
Christo
habitat
(Col.
1,
19
et
2,
9):
ut
non
tantum
tenenda
sit
distinctio
inter
patris
et
filii
personas,
sed
admirabile
illud
Dei
consilium,
qua
factum
est
ut
filius
Dei
unigenitus
ad
nos
descen-
1)
erat
perfectae
Cod.
|