55:340
abstineat:
ipsa
enim
nocendi
cupiditas,
non
aliter
ac
conatus,
damnatur
coram
Deo.
Imo
etiam
ubi
nocere
non
appetimus,
si
tamen
aliunde
cupimus
malum
fratri
nostro
accidere,
tunc
quoque
homicidae
sumus.
Ergo
apostolus
rem,
ut
est,
simpliciter
definit,
quum
homicidii
nomen
tribuit
odio.
Unde
convincitur
hominum
stultitia,
quod
quum
nomen
abominentur,
crimen
ipsum
prope
nihili
faciunt
Unde
id
?
Quia
scilicet
externa
rerum
facies
sensus
omnes
nostros
occupat,
coram
Deo
interior
affectus
in
rationem
venit.
Quare
ne
quis
amplius
tam
grave
malum
extenuet,
discamus
nostra
iudicia
ad
Dei
tribunal
revocare.
16.
In
hoc
cognovimus.
Nunc
quaenam
sit
vera
caritas
ostendit.
Neque
enim
eam
laudare
satis
,
esset,
nisi
vis
eius
teneatur.
Perfectam
autem
carils
tatis
regulam
proponit
in
Christi
exemplo:
quia
propriae
vitae
non
parcendo,
testatum
fecit
quantopere
nos
diligeret.
Ad
hunc
ergo
scopum
tendere
iubet.
Summa
est,
in
eo
probari
nostram
caritatem^
si
amorem
nostri
in
fratres
transferimus,
ita
ut
sui
quisque
quodammodo
oblitus,
aliis
consulat.
Certum
quidem
est,
nos
Christo
esse
longe
impares:
sed
apostolus
imitationem
nobis
commendat,
quia
etsi
ipsum
non
assequimur,
procul
tamen
eius
vestigia
sequi
convenit.
Sane
quum
apostoli
consilium
sit,
inanem
hypocritis
iactantiam
excutere,
qui
fidem
Christi,
sine
fraterno
amore,
se
habere
gloriantur:
nisi
in
animis
nostris
vigeat
hoc
studium,
nihil
esse
nobis
cum
Christo
commune,
his
verbis
significat.
Neque
tamen
(ut
dixi)
Christi
dilectionem
nobis
ita
proponit,
ut
aequalem
a
nobis
exigat.
Quid
enim
hoc
foret,
quam
ad
unum
omnes
ad
desperationem
cogere?
Sed
ita
vult
compositos
esse
nostros
affectus,
ut
vitam
simul
et
mortem
cupiamus
primum
Deo,
tum
etiam
proximis
impendere.
Est
alterum
inter
nos
et
Christum
discrimen,
quod
non
eadem
mortis
nostrae
virtus
esse
potest.
Neque
enim
sanguine
nostro
placatur
ira
Dei,
nec
morte
vita
acquiritur,
nec
debita
aliis
poena
persolvitur.
Sed
apostolus
in
hac
comparatione,
qualis
fuerit
vol
finis,
vel
effectus
mortis
Christi,
non
spectavit:
sed
tantum
vitam
nostram
formari
voluit
ad
eius
exemplum.
17.
Si
quis
habeat
victum.
Nunc
concionatur
de
communibus
caritatis
officiis,
quae
ex
summo
illo
fonte
manant
:
ubi
scilicet
nos
ad
mortem
usque
proximis
impendere
parati
sumus.
Quamquam
videtur
a
maiori
ad
minus
argumentari.
Nam
qui
facultatibus
suis,
salva
et
incolumi
vita,
fratris
inopiam
levare
abnuit,
multo
minus
vitam
suam
exponeret.
Ergo
caritatem
in
nobis
esse
negat,
si
proximos
ope
nostra
fraudemus.
Caeterum
externam
beneficentiam
sic
commendat,
ut
simul
optime
exprimat
quaenam
vera
sit
benefaciendi
ratio,
et
qualis
eam
regere
debeat
affectus.
Sit
igitur
haec
|