20:340
modo
largitionis,
sed
ut
filio
a
patre,
nomine
et
modo
generationis
illius
aeternae,
ineffabilis,
quae
nulli
sit
cognita
nisi
soli
patri.
His
rationibus
adduci
se
dicunt,
cur
soli
patri
praerogativam
unius
Dei
attribuant,
per
hoc
tamen
nihil
derogent
aut
detrahant
filio
Dei,
ne
et
ipse
quoque
sit
verus
Deus,
sed
tamen
illi
praedictae
particulae,
omnium
Deus,
et
unus
Deus,
absolute
non
competunt,
nisi
soli
patri.
Tertio
loco
ad
sententiam
domini
doctoris
Lismemini,
quod
eam
scilicet
non
audeant
admittere
aut
amplecti,
ita
argumentantur.
Si
pater,
filius
et
spiritus
sanctus
est
sive
sunt
(haec
enim
aequipollent)
unus
Deus,
quaeritur
cuius
Dei
erit
filius
Dei,
dominus
noster
Iesus
Christus.
Si
enim
respondetur,
quod
eiusdem
unius
Dei,
illative
consequitur,
filium
quoque
sibi
esse
patrem.
Id
quod
absurdum
esse
aiunt,
et
quod
haec
praedicatio
partim
Sabellianam
COD
fusionem,
partim
plura
principia
in
divinitate
induceret,
et
plerosque
alios
tetros
errores.
Quarto.
Si
pater,
filius
et
spiritus
sanctus
unus
Deus
est:
consequentiam
videri
velle,
quod
idem
sit
incarnatus,
idem
pro
genere
humano
passus
et
mortuus:
amitti
ergo
mediatorem,
et
confusionem
trinomiam
Sabellii
induci.
Proinde
ut
tam
absurda
et
impia
evitentur,
servandam
esse
regulam
in
verbo
Dei
propositam,
quod
distinctissime
scriptura
de
patre
et
filio
Dei
loquatur:
servandum
que
discrimen
clarum,
apertum
et
manifestum
inter
Deum
ingenitum,
Deum
invisibilem,
quem
nemo
unquam
vidit,
Deum
habitantem
lucem
inaccessam,
Deum
omnium,
a
se
ipso
et
ex
se
ipso
Deum,
expertem
omnis
originis,
id
est,
Deum,
ex
quo
omnia,
non
habentem
propatora,
Deum
mittentem,
item
Deum
donantem,
Deum
iubentem.
Haec
enim
proprie
soli
patri
competere
dicunt,
et
quod
scriptura
distincte
de
hoc
Deo
patre
loquatur,
et
distincte
de
filio
Dei,
de
eo
scilicet
Deo,
qui
ante
omnia
secula
genitus
est,
per
quem
et
secula
condita
sunt,
qui
in
specie
angeli
colloquutus
est
cum
patribus,
cum
Abrahamo,
luctatus
est
cum
Iacobo,
qui
descendit
in
Sodomam,
et
pluit
sulfur
et
ignem
de
coelo
super
ipsam,
dominus
a
domino,
Iehovah
a
Iehovah,
qui
alloquutus
est
Moisen
in
rubo,
qui
in
specie
columnarum
ignis
per
noctem
et
umbrae
per
diem
protexit
et
deduxit
populum
Israel
ex
Aegypto,
qui
legem
tulit
et
in
monte
colloquutus
est
cum
Moise,
qui
ex
radice
Iessae
egrediundus
erat,
quem
Iesaias
admirabilem
consiliarium,
heroem
fortem,
patrem
aeternitatis,
principem
pacis
nominat.
Et
quod
hic
princeps,
postquam
venit
plenitudo
temporis
incarnatus
ex
spiritu
sancto
in
utero
Mariae
virginis
natus,
et
egressus
est
dux
populi
sui
ex
Bethleem,
deinde
morti
destinatus,
crucifixus
et
carne
mortuus,
sepultus,
resurrexit,
et
postquam
exequutus
esset
patris
voluntatem,
tanquam
ab
eo
|