1:340
[A39;
B36;
C
36.
lentem
quidem
peccare,
non
invitum
nec
coactum;
affectione
animi
propensisbima,
non
violenta
coactione;
propriae
libidinis
motu,
non
extraria
coactione;
qua
tamen
est
naturae
pravitate,
non
posse
nisi
ad
malum
moveri
et
agi.
Quod
si
verum
est,
peccandi
certe
necessitati
subiacere
non
obscure
exprimitur.
52.
Sequitur
ut
dicamus
de
divinae
gratiae
remedio,
qua
naturae
vitiositas
emendatur.
Nam
quum
Dominus
in
ope
ferenda
quod
nobis
deest
largiatur,
ubi
constiterit
quale
sit
in
nobis
illius
opus,
quae
sit
e
converso
nostra
penuria,
statim
elucescet.
Quum
dicit
apostolus
Philippensibus
(1,
6)
se
confidere
quod
qui
coepit
in
ipsis
opus
bonum
perfecturus
sit
usque
in
diem
Iesu
Christi,
non
dubium
quin
per
boni
operis
principium
ipsam
conversionis
originem,
quae
est
in
voluntate,
designet.
Bonum
itaque
opus
inchoat
in
nobis
Deus,
iustitiae
et
amorem
et
desiderium
et
studium
in
cordibus
nostris
excitando;
vel,
ut
magis
proprie
loquamur,
corda
nostra
flectendo,
formando,
dirigendo
in
iustitiam;
perficit
autem,
ad
perseverantiam
nos
confirmando.
Ne
quis
a
Domino
bonum
inchoari
tergiversetur,
quod
voluntas,
per
se
infirma,
adiuvetur,
alibi
declarat
spiritus
quid
valeat
voluntas
sibi
relicta.
Dabo,
inquit
(Ez.
36,
26),
vobis
cor
novum,
spiritum
novum
ponam
in
medio
vestri,
et
auferam
cor
lapideum
de
carne
vestra,
et
dabo
vobis
cor
carneum,
et
spiritum
meum
ponam
in
medio
vestri,
et
faciam
ut
in
praeceptis
meis
ambuletis.
Quis
voluntatis
humahae
infirmitatem
dicet
subsidio
roborari,
quo
ad
boni
electionem
efficaciter
aspiret,
quum
transformari
renovarique
totam
oporteat?
Si
qua
est
in
lapide
mollities,
quae
adminiculo
tenerior
facta
flexum
quemlibet
recipiat,
neque
ductile
esse
cor
hominis
negabo
in
recti
obedientiam,
modo
gratia
Domini
quod
in
eo
imperfectum
est
suppleatur.
Verum
si
hac
similitudine
ostendere
voluit
Dominus,
nihil
unquam
boni
expressum
iri
a
corde
nostro,
nisi
penitus
aliud
fiat,
ne
inter
ipsummet
nos
partiamur,
quod
sibi
uni
vindicat.
Si
ergo
lapis
in
carnem
transformatur
quando
nos
Dominus
ad
recti
studium
convertit,
aboletur
quidquid
est
propriae
nostrae
voluntatis;
quod
in
eius
locum
succedit,
totum
a
Domino
est.
53.
Sed
erunt
forte
qui
concedent
voluntatem
a
bono
suopte
ingenio
aversam
sola
Domini
virtute
converti;
sic
tamen,
ut
praeparata
suas
deinde
in
agendo
partes
habeat.
Quemadmodum
docet
Augustinus,
1)
omne
bonum
opus
gratiam
praecedere,
et
id
comitante,
non
ducente;
pedissequa,
non
praevia
voluntate.
Ego
autem
duo
in
prophetae
verbis
signari
animadverto:
quod
et
pravam
nostram
voluntatem
corrigat
Dominus,
vel
potius
aboleat,
et
a
1)
Ad
Bonifac,
epist.
106.
|