48:34
revelet,
sed
omnes
ad
propheticam
usque
excellentiam
spirituali
sapientia
donandos
esse.
Quemad*
modum
et
apud
Ieremiam
(31,
34)
habetur:
Noa
docebit
quisque
proximum
suum
amplius,
quia
omnes
me
cognoscent
a
minimo
usque
ad
maximum.
Caeterum,
his
verbis
Petrus
Iudaeos,
quos
alloquitur,
ad
eiusdem
gratiae
communicationem
invitat.
Ac
si
diceret
spiritum,
quem
in
nos
effudit,
paratus
est
Dominus
longe
lateque
effundere.
Ergo>
nisi
per
vos
steterit,
haurietis
ex
hac
plenitudine
nobiscum.
Quod
autem
Iudaeis
tunc
dictum
fuit,
sciamus
et
nobis
hodie
dici.
Tametsi
enim
cessarunt
illae
visibiles
spiritus
gratiae,
non
tamen
spiritum
suum
ab
ecclesia
sua
Deus
subduxit.
Quare,
hac
promissione
eum
nobis
indiscriminatim
omnibus
quotidie
offert.
Unde
nos
non
nisi
nostra
ignavia
egeni
sumus
ac
inopes:
et
simul
clare
patet,
impios
et
sacrilegos
esse
spiritus
hostes,
qui
plebem
Christianam
arcent
a
Dei
notitia,
quum
ipse
foeminas
simul
ac
viros,
iuvenes
ac
senes
non
admittat
modo,
sed
nominatim
advocet.
18.
Super
servos
meos.
His
verbis
restringitur
promissio
ad
Dei
cultores.
Neque
enim
spiritum
suum
profanat
Deus:
quod
fieret,
si
prostitueret
incredulis
ac
contemptoribus.
Certum
quidem
est,
nos
spiritu
fieri
Dei
servos:
ideoque
non
esse,
donec
eum
receperimus:
sed
primum
quos
Deus
in
familiam
suam
cooptavit,
et
quos
spiritu
suo
formavit
in
suum
obsequium,
novis
postea
donis
cumulat.
Deinde,
non
respexit
propheta
ad
illum
temporis
ordinem,
sed
tantum
hanc
gratiam
ecclesiae
propriam
facere
voluit.
Quum
autem
ecclesia
non
nisi
apud
Iudaeos
esset,
eos
honorifice
appellat
servos
et
ancillas
Dei.
Verum,
ex
quo
Deus,
diruta
maceria,
ecclesiam
undique
sibi
collegit,
quotquot
in
foederis
societatem
recepti
sunt
eodem
nomine
censentur.
Tantum
meminerimus
peculiariter
ecclesiae
spiritum
destinari.
19.
20.
Et
dabo
prodigia.
Primo
loco
videndum
est,
quisnam
sit
iste
dies
magnus
Domini.
Alii
de
priore
Christi
adventu
in
carne
exponunt:
alii
vero
referunt
ad
ultimum
resurrectionis
diem.
Neutra
mihi
opinio
probatur.
Propheta
enim,
meo
iudicio,
totum
Christi
regnum
comprehendit.
Atque
ita
diem
magnum
vocat,
ex
quo
manifestari
in
carne
coepit
filius
Dei,
ut
nos
ad
complementum
regni
eius
ducat.
Non
ergo
certum
unum
diem
praefigit,
sed
a
prima
evangelii
promulgatione
diem
istum
inchoat,
et
usque
ad
ultimam
resurrectionem
extendit.
Qui
ad
aetatem
apostolorum
restringunt,
moventur
hac
ratione
quod
propheta
hoc
membrum
cum
proximo
connectit.
Sed
in
eo
nihil
absurdi
quod
propheta
tempus
signat,
quo
haec
fieri
coepta
sunt,
utcunque
assiduos
habeant
progressus
usque
ad
finem
mundi.
Porro,
quod
dicit
solem
conversum
iri
in
tenebras,
et
lunam
in
sanguinem,
metapho-
3
33
|