37:34
gelis
submittere
potest,
ut
iis
rationem
reddat:
sed
quo
omnem
excusationem
tollat,
testatum
facit
victoriam
sibi
esse
in
manu,
etiamsi
cogatur
ad
dicendum
causam.
Propterea
alienum
esse
a
ratione,
quod
disceptamus
inter
nos,
nec
ei
omnino
acquiescimus:
ingratos
nos
ac
perversos
esse,
quod
ei
audientiam
non
facimus,
nec
quam
iusta
a
nobis
postulet
cogitemus.
Et
certe
quum
nihil
magis
praeposterum
sit
quam
Deum
iudicari
a
mortalibus,
hoc
tamen
magis
detestabile
prodigium
est,
ubi
caeco
nostro
fremitu
ante
causam
auditam
eum
damnamus.
2.
(Quis
excitabit.)
Hinc
satis
constat
quisnam
sit
prophetae
scopus.
Vult
enim
testari
Iudaeis
ipsos
extra
errandi
fore
periculum,
si
viam,
quam
eis
praemonstrat,
sequi
velint.
Atque
haec
ratio
est,
cur
mentionem
Abrahae
faciat.
Poterat
enim
alia
Dei
opera
recensere:
sed
exemplum
causae
suae
accommodatum
elegit.
Nam
quum
ex
Abrahamo
progeniti
essent,
quem
Deus
per
tot
discrimina
eduxerat
e
Chaldaea,
sperare
quoque
debebant
eum
non
minus
sibi
ipsis
affuturum
:
quando
neque
virtus
eius
imminuta
erat,
nec
benefaciendo
fatigatur.
Quoniam
captivis
et
exsulibus,
quum
procul
a
patria
distarent,
reditum
sperare
difficile
erat,
simili
exemplo
ad
bene
sperandum
hortatur,
quum
in
Chaldaea
vicinisque
regionibus
dispersi
essent,
medium
iter
propter
multa
obstacula
putabant
sibi
clausum
esse.
Atqui
ex
eodem
loco
in
Iudaeam
transierat
Abraham
ipsorum
pater.
An
qui
hominem
unum
inopem,
solitarium
cum
patre,
nepote
et
uxore,
salvum
per
tot
discrimina
et
incolumem
deduxerat,
non
posset
dux
itineris
esse
populo
suo?
Quum
ergo
Deus
Abraham
e
patria
evocans
molestiis
omnibus
liberasset,
domesticum
hoc
specimen
magis
afficere
debuit
eius
filios,
ut
patris
Abrahae
exitus
e
Chaldaea
futurae
redemptionis
pignus
esset
vel
speculum.
Quod
Abrahamum
iustitiam
vocat,
hoc
extollendi
hominis
causa
non
facit,
sed
ut
ostendat
personam
divinitus
fuisse
ei
impositam
quae
ad
totum
ecclesiae
statum
pertineat.
Neque
enim
eius
vocatio
tanquam
privati
cuiuspiam
fuit:
sed
documentum
aeternae
Dei
iustitiae
in
illa
editum
piis
omnibus
commune
est,
quasi
diceret
in
eius
persona
semel
liberatam
fuisse
ecclesiam,
ut
confideret
eandem
salutis
suae
et
iustitiae
Dei
perpetuitatem
fore.
Et
sane
in
uno
homine
vocationem
piorum,
et
formam
quandam
ecclesiae,
atque
initium
et
finem
salutis
nostrae
intuemur.
Denique
Abraham
velut
divinae
iustitiae,
quatenus
in
terrenis
relucet,
speculum
est:
atque
hoc
nomen
npbc
a5y]Gtv
valet.
Fuit
enim
praeclarum
Dei
opus,
iustitiam
ab
oriente,
ubi
omnia
corrupta
et
foedissimis
superstitionibus
conspurcata
erant,
excitari.
Si
igitur
tale
documentum
bonitatis
et
potentiae
Dei
semel
editum
fuit,
cur
non
in
posterum
idem
aut
simile
3
|