1:34  [CO  1.  34]  nempe  quod  Deum  in  ligno  et  lapide  carnaliter  venerabantur  (Deut.  32.  Ies.  40.  Ier.  2.  Ezech.  6.  Hab.  2).  Ultimum  effugium  est  quod  aiunt:  esse  libros  idiotarum.  Id  ut  concedamus  (quanquam  vanissimum  est,  cum  certo  certius  sit  non  in  alium  usum  prostare  quam  ut  adorentur)  non  tamen  video  quem  fructum  afferre  possint  idiotis  imagines,  praesertim [p. 56]  quibus  Deum  effigiare  volunt,  nisi  ut  faciant  anthropomorphitas.  Quas  vero  sanctis  statuunt,  quid  sunt  nisi  perditissimi  luxus  et  obscoenitatis  exemplaria,  ad  quae  si  quis  se  formare  vellet,  fustuario  dignus  sit?  Equidem  lupanaria  pudicius  et  modestius  cultas  meretrices  ostendunt,  quam  templa  eas  quas  volunt  virginum  videri  imagines.  Componant  ergo  suas  imagines  vel  ad  modicum  saltem  pudorem,  ut  paulo  verecundius  mentiantur  alicuius  sanctitatis  libros  esse.  Sed  tum  etiam  respondebimus:  non  hanc  esse  docendi  populi  Dei  rationem,  quem  longe  alia  doctrina  quam  istis  naeniis  institui  voluit  Dominus.  Verbi  sui  praedicationem,  communem  omnibus  doctrinam  proposuit.  Quorsum  itaque  pertinebat  erigi  tot  cruces  ligneas,  lapideas,  argenteas  etiam  et  aureas,  si  illud  saepe  inculcaretur:  Christum  esse  traditum  propter  delicta  nostra,  ut  in  cruce  maledictionem  nostram  sustineret  et  peccata  nostra  ablueret?  Ex  quo  uno  verbo  plus  discere  poterant,  quam  ex  mille  crucibus  ligneis  aut  lapideis.  Nam  in  aureas  et  argenteas  avari  mentes  et  oculos  tenacius  forte  defigunt,  quam  in  ulla  Dei  verba.  Et  quos  quaeso  vocant  idiotas?  Hos  scilicet,  quos  Dominus  theodidactos  agnoscit  (Ioan.  6).  En  incomparabile  imaginum  bonum,  quod  nulla  pensatione  resarciri  potest.  Quo  vero [p. 57]  significantius  declaret  quam  graviter  omnem  infidelitatem  atque  idololatriam  execretur,  subiicit  duobus  istis  mandatis  :  Se  Dominum  esse,  Deum  nostrum,  fortem  et  aemulatorem,  qui  visitet  iniquitatem  patrum  in  filios  in  tertiam  et  quartam  generationem  in  his  qui  oderunt  nomen  suum,  faciat  autem  misericordiam  in  millia,  his  qui  diligunt  se,  ac  praecepta  sua  [OS  45]  servant.  Hoc  vero  perinde  est  ac  si  diceret:  se  solum  esse  in  quo  haerere  debeamus,  nec  consortem  ferre  posse,  vindicem  etiam  futurum  suae  maiestatis  ac  gloriae,  si  qui  eam  ad  sculptilia  aut  res  alias  transferant,  neque  id  semel,  sed  in  patribus,  filiis,  ac  nepotibus,  hoc  est,  quocunque  tempore;  quemadmodum  perpetuo  quoque  misericordiam  ac  benignitatem  suam  iis  exhibet,  qui  se  diligunt  ac  legem  suam  custodiunt.  MANDATUM  III.  Non  usurpabis  nomen  Dei  tui  in  vanum.  Cuius  sensus  est:  siquidem  Deum  timeri  a  nobis  atque  amari  oportet,  ne  sacrosancto  eius  nomine