8:339  339  DE  AETERNA  DEI  340  populi  mei  non  erunt,  et  in  catalogo  Israel  non  scribentur.  Non  alia  solutione  indiget,  quod  optant  Moyses  et  Paulus,  ex  libro  vitae  deleri:  (Exod.  32,  32;  Rom.  9,  3)  quia  vehementia  doloris  extra  se  rapti,  perire,  si  fieri  posset,  mallent,  quam  populosam  Dei  ecclesiam,  qualis  tunc  erat,  exstingui.  Graudere  enim  quum  suos  discipulos  iubet  Christus,  quia  nomina  eorum  scripta  sint  in  coelo  (Luc.  10,  20),  perpetuum  illud  esse  bonum  significat,  quo  nunquam  privandi  sint.  Porro  non  minus  dilucide  quam  breviter  utrumque  conciliat  Christus,  quum  dicit:  Omnis  arbor  quam  non  plantavit  pater  meus,  eradicabitur  (Matth.  15,  13).  Nam  et  reprobos  in  speciem  radices  agere,  neque  tamen  Dei  manu  plantatos  esse,  significat.  Notanda,  inquit,  illa  apud  Paulum  (Rom.  5,  12  sqq.)  comparatio,  quod  sicut  per  unum  hominem  peccatum  in  condemnationem,  ita  et  per  unum  hominem  donum  iustitiae  in  vitam.  Quod  si  in  uno  mortui  sint  multi:  multo  magis  gratia  Dei  exuberabit,  ut  multi  regnent  in  vita  per  Christum.  Si  illic  disputaret  Paulus,  ad  omnes  penetrare  Christi  gratiam,  victus  tacerem:  sed  quum  simpliciter  illi  propositum  sit  ostendere,  quanto  [pag.  161]  potentior  sit  in  fidelibus  Christi  gratia,  quam  contracta  ex  Adam  maledictio:  quid  hoc  ad  labefactandam  eorum  electionem,  quos  in  vitam  Christus  restituit,  aliis  pereuntibus?  Sed  monachus  l)  verba  urget.  Nam  Paulus  totum  hominum  genus  comprehendit,  quum  dicit:  Peccatum  unius  hominis  grassatum  in  omnes:  neminem  licebit  a  vitae  participatione  excludere.  Si  hoc  modo  ineptire  libet,  creandos  esse  Deo  novos  mundos  contendam,  ut  quod  illic  habetur,  praestet.  Negat  Christus  parem  fuisse  maledictionem  gratiae,  quia  haec  longe  exuberet.  Si  in  rationem  utrinque  veniat  hominum  numerus:  non  potest  Christus  plures  servare,  quam  perdiderit  Adam.  Ergo  periclitabitur  Pauli  fides,  nisi  repente  novus  aliquis  mundus  emergat.  Ego  vero  non  alium  monacho  clypeum  opponam,  quam  qui  mihi  ab  eo  porrigitur.  Alterum  ex  Paulo  locum  adducit:  Quod  sicut  in  Adam  moriuntur  omnes,  ita  in  Christo  omnes  vivificabuntur  (1.  Cor.  15,  22).  Si  hoc  secundum  membrum  extendit  ad  omnes  Adae  filios,  manum  Paulus  iniicit,  qui  diserte  mox  testatur,  non  nisi  de  Christi  membris  se  intelligere.  Primitiae  Christus:  deinde  et  qui  sunt  Christi  resurgent.  Nam  certe  illic  de  resurrectione  disputat,  quam  beata  immortalitas  consequitur,  qualem  et  in  symbolo  fidei  praedicamus.2)  1)  Sed  monachus  excludere:  Vray  est  que  S.  Paul  comprend  la  tout  le  genre  humain,  dont  le  moine  deduit  qu'il  n'est  loisible  d'exclure  personne,  que  tous  ne  iouissent  de  la  grace  qui  a  este  apportee  par  Iesus  Christ.  2)  Haec  ultima  verba  absunt  ab  exemplari  gallico,  item  primum  comma  sequentis  pericopae.