5:339  CATECHISMUS.  per  omnia  similis  nobis,  excepto  duntaxat  peccato,  qui  nostris  infirmitatibus  tentatus  ipsis  condolescere  disceret.  Idem  tamen  mirabili  nobisque  inenarrabili  spiritus  sancti  virtute  in  ipsius  virginis  utero  conceptus  fuit,  ne  qua  carnali  corruptione  inquinatus,  sed  summa  puritate  sanctificatus  nasceretur.  Passus  sub  Pontio  Pilato,  crucifixus,  mortuus  et  sepultus  descendit  ad  inferos.  His  verbis  docemur,  quomodo  nostram  redemptionem,  cuius  causa  natus  homo  mortalis  erat,  peregerit.  Nam  quia  hominis  inobedientia  provocatus  erat  ad  iram  Deus,  eam  ipse  sua  obedientia  delevit,  patri  se  obedientem  praebens,  usque  ad  mortem  (Rom.  6,  12  ss.;  Phil.  2,  8).  Ac  morte  quidem  sua  in  sacrificium  se  patri  obtulit,  quo  ipsius  iustitia  semel  in  omne  tempus  placaretur,  quo  aeternum  sanctificarentur  fideles,  quo  aeterna  satisfactio  impleretur  (Hebr.  7,  9  s.).  Sacrum  suum  sanguinem  in  pretium  redemptionis  effudit,  quo  et  Dei  furor  exstingueretur,  adversum  nos  accensus,  et  nostra  iniquitas  purgaretur.  Sed  nihil  est  in  ipsa  redemptione  quod  mysterio  careat.  Passus  est1)  sub  Pontio  Pilato,  iudicis  scilicet  sententia  damnatus,  pro  nocente  et  malefico,  ut  apud  summi  iudicis  tribunal  eius  damnatione  absolveremur.  Crucifixus,  [pag.  27]  ut  in  cruce,  quae  Dei  lege  maledicta  erat,  maledictionem  nostram  sustineret,  quam  peccata  nostra  merebantur  (Deut  21,  23;  Gral.  3,  10).  Mortuus,  ut  morte  sua  mortem  vinceret,  quae  nobis  imminebat  (Hebr.  2,  14j:  ac  absorberet,  a  qua  eramus  absorbendi.  Sepultus,  ut  illius  consortes,  efficacia  mortis  eius,  peccato  sepeliamur  (Rom.  G,  3),  a  diaboli  et  mortis  imperio  liberati.  Quod  ad  inferos  descendisse  dicitur,  id  significat  a  Deo  afflictum  fuisse,  ac  divini  iudicii  horrorem  severitatemque  sensisse,  ut  irae  Dei  intercederet,  eiusque  severitati  nostro  nomine  satisfaceret.  Ita  debitas  solvens  ac  luens  poenas,  non  suae,  quae  nulla  unquam  fuit,  sed  nostrae  iniquitati.  Non  quod  pater  illi  fuerit  unquam  iratus  (quomodo  enim  dilecto  filio,  in  quo  complacitum  illi  est,  irasceretur?  aut  eius  intercessione  placaretur,  cui  infensus  foret?)  sed  hoc  sensu  dicitur  divinae  severitatis  gravitatem  sustinuisse,  quoniam  manu  Dei  percussus  et  afflictus,  omnia  irati  et  punientis  Dei  signa  expertus  est:  ut  coactus  fuerit  urgente  angustia  exclamare,  Deus  meus,  Deus  meus,  ut  quid  me  dereliquisti  (Matth.  27,  46)?  1)  Cf,  ad  h.  I  Instit,  p.  130  seq.