20:339  339  EPISTOLA  4125  340  quod  haec  eadem  particula,  unus  Deus,  absolute  posita  non  de  alio  praedicetur,  id  est,  neque  de  filio,  neque  de  spiritu  sancto,  nisi  semper  de  patre.  Quod  scilicet  ille  solus  verus  sit  Deus,  ex  quo  omnia,  una  innata,  ingenita  seu  innascibilis  virtus,  et  una  sine  initio  potestas,  ut  Hilarius  ait.  Non  negant  tamen,  quin  facillime  et  diserte  confitentur,  particulam  Deus  praedicari  quoque  de  filio  et  de  spiritu  sancto,  non  tamen  absolute,  sed  cum  certa  circumscriptione,  de  qua  paulo  infra.  Ac  manifeste  docent,  minime  spoliari  filium  Dei  divinitate,  dum  soli  patri  unius  veri  Dei  praerogativa,  ut  dictum  est,  tribuitur.  Nec  etiam  per  particulam  unius  Dei  derogari  quicquam  aut  detrahi  filio  Dei,  ne  et  ipse  quoque  sit  Deus,  quod  pater  Deus  unus  est.  Est  enim  filius  de  patre,  Deus  verus  de  Deo  vero,  ex  Deo  in  Deum  genitus.  Quod  vero  soli  tantum  patri  unius  veri  Dei  appellatio  attribuatur,  id  fieri  xen?  tCoxqv,  propter  certas  rationes.  Primum,  quia  autoritas  verbi  Dei  hoc  urgeat  et  doceat  spiritus  sanctus  per  totam  scripturam,  quum  distinctissime  de  patre  et  de  filio  loquitnr.  Deinde  quod  pater  sit  omnium  Deus,  principium,  radix,  scaturigo  et  fons  divinitatis  filio  et  spiritui  sancto.  Deus  ergo  non  modo  conditarum  rerum,  sed  inprimis  Deus  filii  sui,  domini  nostri  Iesu  Christi,  ex  cuius  substantia,  natura,  essentia  seu  divinitate,  filius  ante  omnia  secula  genitus  est  et  generatione  accepit  a  patre  subsistentiam  suam,  ac  adeo  ipsum  esse  suum,  et  hoc  quicquid  est  ipse.  Pater  itaque  principium  filii,  unde  et  caput  Christi  dicitur,  quamvis  et  Christus  principium  rerum  omnium,  sed  non  patris,  at  illius  vera  imago,  quamvis  nulla  ex  parte  dissimilis,  sed  omnino  indifferenter  aequalis.  In  quantum  tamen  filius  est,  de  patre  accepit  ut  sit,  quum  ille  de  filio  id  non  accepit:  id  etiam  filius  debens  patri  quod  est,  et  quod  eidem  patri  aequalis  et  par  est.  Pater  autem  nulli  debet  quicquid  est.  Ideo  ratione  originis  seu  principii,  ne  plura  principia  in  divinitate  inducantur,  et  ex  consequentia  plures  Dii,  soli  patri  tribuitur  appellatio  unius  veri  Dei,  quod  ipse  solus  ingenitus  sit,  principii  ac  originis  expers,  et  propatora  non  habens,  sed  ipse  sit  a  se  ipso  et  ex  se  ipso  Deus,  et  propterea  omnium  Deus,  et  soli  patri  competat  haec  particula  omnium  Deus,  quod  et  Christi  Deus.  Ex  Deo  scilicet  in  Deum  natus,  sed  tamen  non  omnium  Deus,  qui  non  sit  Deus  patris.  Et  verus  quidem  Deus  de  Deo  vero,  unus  ab  uno,  plenus  de  pleno,  perfectus  de  perfecto,  essentia  de  essentia,  vita  de  vita,  lumen  de  lumine:  coaeternus  ergo,  consubstantialis,  coinfinitus,  eiusdem  maiestatis,  gloriae,  potentiae,  regni,  imperii  atque  dominationis  cum  patre,  quod  scilicet  in  illo  plenitudo  divinitatis  habitet  corporaliter,  et  quod  illi  omnia  tradita  sunt  a  patre,  et  quidem  tradita,  non  ut  servo  a  domino