20:338
plodunt
atque
reiiciunt
utrique,
tanquam
erroneam,
id
est,
scholasticam
atque
papisticam.
Quum
vero
dicitur,
pater,
filius
et
spiritus
sanctus
sunt
sive
est
unus
Deus,
ut
particula
unus
Deus
praedicetur
de
tribus
personis
divinitatis,
veram
et
catholicam
esse
propositionem
conciliatores
isti
affirmant.
Adiecta
tamen
semper,
intellecta
et
subaudita
praedicta
interpretatione,
unus
Deus,
non
persona,
sed
indifferenti
natura.
Qua
propositione
admissa
efc
amplexa
secundum
istorum
sententiam
totam
istam
controversiam
planam
et
facilem
esse,
et
discussam
omnino
videri,
ut
quae
iam
antea
sit
patrum
scriptis
satis
luculenter
evidenterque
explicata,
expensa
et
conciliata.
Pro
qua
quidem
opinione
egregius
vir,
eruditione
et
pietate
praestans
D.
Franciscus
Lisinanimis
Corcyreus,
theologiae
doctor,
quum
in
sinceriori
religione,
tum
in
scholastica
theologia
et
lectione
patrum
exercitatissimus,
comportavit
ex
scriptis
eorumdem
patrum
certas
sententias,
easque
in
specialem
libellum
collectas
hinc
inde
per
Poloniam,
partim
ad
viros
doctos,
partim
ad
proceres
misit,
ac
missum
etiam
eundem
libellum
audivimus
ad
praest.
tuam,
et
ad
Tigurinos.
Quae
quidem
opinio
tametsi
proxime,
ut
dixi,
accedat
ad
opinionem
Antitrinitariorum,
tametsi
etiam
ea
non
semel
in
synodis
polonicis
proposita
et
agitata
fuerit,
in
hanc
usque
tamen
diem
recepta
non
est,
et
adduntur
eius
rei
certae
caussae
et
rationes
evidentia
non
carentes.
Primum
quum
dicitur,
pater,
filius
et
spiritus
sanctus
sunt
unus
Deus,
non
persona,
sed
indifferenti
natura,
respondent
amphibologicam
esse
propositionem.
Si
enim
indifferenti
natura
pater,
filius
et
spiritus
sanctus
Deus
unus
est:
ergo
quemadmodum
pater
a
se
ipso
subsistit,
et
a
se
ipso
suum
esse
habet,
eadem
quoque
ratione
et
filius
et
spiritus
sanctus
ex
se
subsistunt,
et
a
se
suum
esse
habent.
Hoc
enim
indifferens
natura
vult,
ut
ea
communis
sit
tribus
aliunde.
Atque
eo
modo
amitti
veram
genesin
filii,
et
genuinam
spiritus
sancti
processionem
ex
patre,
divinitatis,
uti
dictum
est,
fonte.
Et
quod
huiusmodi
propositio
incidat
prorsus
in
sententiam
papisticam
de
uno
Deo
in
essentia
et
trino
in
personis,
et
sic
in
quaternitatem,
et
ex
consequentia
in
pluralitatem
Deorum
ex
pluribus
principiis,
uti
supra
dictum
est.
Deinde,
quid
opus
est,
inquiunt,
petere
humanam
interpretationem
aut
ea
niti,
ubi
scriptura
clarissime
et
distinctissime
loquitur
de
uno
Deo
patre
illo
ex
quo
omnia:
et
de
uno
filio
Dei,
per
quem
omnia:
et
de
uno
spiritu
paracleto,
in
quo
omnia.
Quo
loci
semper
isti
ad
suum
illud
usitatum
axioma,
tanquam
ad
unum
maximum
recurrunt
,
illudque
conciliationi
praedictae
obiiciunt,
nempe:
Quoties
unus
Deus
in
scripturis
absolute
ponitur,
intelligendum
semper
esse
de
patre,
et
22
|