8:337  337  PRAEDESTINATIONE.  338  fieri  (1.  Tim.  2,  4).  Ergo  aut  Deum  fateatur  non  esse  votorum  suorum  compotem,  aut  omnes  sine  exceptione  salvos  fore.  Si  respondeat:  Velle  Deum,  quantum  in  se  est:  quia  salus  libero  cuiusque  arbitrio  sit  exposita:  quaero  iterum,  cur  non  ergo  omnibus  indifferenter  praedicari  evangelium  ab  initio  mundi  voluit?  Cur  tot  saeculis  tam  multas  gentes  in  mortis  tenebris  errare  passus  est?  Sequitur  enim  in  contextu,  quod  velit  omnes  ad  veritatis  notitiam  venire.  Sed  candido  sanique  iudicii  lectori  minime  ambiguus  est  sensus,  quem  supra  exposui.  Quum  pro  regibus  et  principibus  iussisset  Paulus  solennes  et  ordinarias  in  ecclesia  preces  concipi,  ne  quis  reges  et  magistratus  haberet  pro  deploratis,  quod  tunc  omnes  infesti  essent  fidei  hostes:  occupat  apostolus,  et  Christi  [pag.  157]  gratiam  ad  illum  quoque  ordinem  patere  affirmat.  Quo  audacior  est  nebulo  hic  in  torquenda  scriptura,  non  mirum  est,  si  in  pluribus  locis  congerendis  sit  copiosus:  quando  neque  ulla  est  religio,  neque  pudor,  quae  eius  proterviam  fraenent.  Sed  quo  ille  laxius  diffluit,  meum  erit  responsiones  brevius  adstringere.  Citat  locum  Iesaiae  (56,  3):  Ne  dicat  filius  extraneae:  reiectus  sum.  De  reprobis  non  posse  exponi,  pro  confesso  sumit.  Electos  autem  vocari  filios  extraneae,  absurdum  iudicat.  Respondeo,  non  esse  insolens,  ut  qui  ante  mundi  creationem  electi  erant,  extranei  tamen  censeantur,  donec  fide  aggregentur  ad  Dei  filios.  Verba  Petri  eunt,  quae  ex  propheta  mutuatur:  Qui  eratis  quondam  non  populus,  nunc  estis  populus  Dei.  (Hos.  2,  23;  1.  Petr.  2,  10).  Quos  alloquitur?  Nempe,  quos  initio  testatus  fuerat,  dilectos  esse,  secundum  praecognitionem  Dei  patris.  (l.Petr.  1,  2).  Apertius  etiamnum  ad  Ephesios.  Postquam  enim  de  aeterna  ipsorum  electione  disseruerat,  subiicit:  Exsules  fuisse  a  regno  Dei,  hospites  promissionum,  sine  Deo  et  spe  vitae  (Ephes.  2,  12).  Et  miramur,  si  Iesaias  templum  Dei  ex  profanis  lapidibus  aedificans,  novam  consecrationem  fore  praedicet?  Nam  quum  in  Dei  corde  abscondita  esset  gentium  vocatio,  quid  aliud  in  illis  quam  damnata  immundities  apparuit?  Erant  quidem,  [pag.  158]  Dei  oves,  quicunque  demum  in  Christi  corpus  coaluerunt,  ut  ipse  testatur  (Ioann.  10,  16)):  sed  oves  foris  exclusae  adhuc  et  vagae.  Interea  quamvis  se  nescirent,  pastor  tamen  eas  noverat,  secundum  illam  praedestinationem,  qua  suos  elegit  ante  constitutionem  mundi:  ut  probe  Augustinus  admonet.  *)  Si  verum  est,  inquit,  prophetae  dictum:  Filius  non  portabit  iniquitatem  patris  (Ezech.  18,  20):  nulla  igitur  pars  hominum  in  originali  corruptione  relinquitur.  Cum  bellua  ista  nihil  mihi  negotii  esse  1)  Tract,  in  Ioann.  45.  Calvini  opera.  Vol  VIII.