[SEARCH HOME] | [CONTENTS] | [기독교강요 라틴어-영어 문장별 대조본] | [원문칼빈전집안드로이드앱]

IOANNIS CALVINI OPERA QUAE SUPERSUNT OMNIA
volume column dictionary *for dictionary, click or touch the word
[Pre] [Next] [Original Text Jpg]


1:337  CAP.  II.  DE  COGNITIONE  HOMINIS.  A  37;  B  34;  C  34.]  guetudinis  vitio  tales  esse  homines,  quales  hic  describuntur,  sed  naturae  quoque  pravitate;  quando  non  aliter  stare  potest  apostoli  argumentatio:  nullam  esse  homini  salutem,  nisi  a  Domini  misericordia,  quia  in  se  perditus  est  et  deploratus.  Non  hic  laborabo  in  approbanda  testimoniorum  applicatione,  ne  cui  videantur  intempestive  usurpata.  Perinde  agam  ac  si  a  Paulo  primum  haec  dicta  forent,  non  e  prophetis  desumpta.  Initio  adimit  homini  iustitiam,  id  est,  integritatem  et  puritatem,  deinde  intelligentiam.  Intelligentiae  autem  defectum  arguit  apostasia  a  Deo,  quem  requirere  primus  est  sapientiae  .gradus;  quod  necesse  est  iis  evenire  qui  a  Deo  defecerunt.  Subnectit  omnes  declinasse  et  quasi  putridos  esse  redditos,  nullum  esse  qui  faciat  bonum  ;  tum  flagitia,  quibus  singula  sua  membra  contaminant  qui  in  nequitiam  semel  soluti  sunt,  adiungit.  Postremo  timore  Dei  vacuos  testatur,  ad  cuius  regulam  gressus  nostri  dirigi  debuerant.  Si  istae  sunt  haereditariae  humani  generis  dotes,  frustra  in  natura  nostra  aliquid  boni  requiritur.  Equidem  fateor  non  omnia  haec  in  unoquoque  homine  flagitia  emergere;  inficiari  tamen  non  licet  quin  hydra  ista  in  singulorum  pectoribus  lateat.  Nam  ut  corpus,  dum  iam  morbi  causam  et  materiam  inclusam  in  se  fovet  etiamsi  nondum  ferveat  dolor,  non  dicetur  sanum:  ita  nec  anima,  dum  talibus  vitiorum  morbis  scatet,  sana  censebitur.  Quanquam  non  per  omnia  quadrat  similitudo:  in  corpore  enim  quamlibet  morbido  vigor  vitae  superest;  anima  vero  isto  exitiali  gurgite  immersa  non  ex  vitiis  modo  laborat,  sed  omni  bono  prorsus  vacua  est.  49.  Eadem  fere  quae  prius  soluta  est  quaestio  ex  integro  nobis  surgit.  Omnibus  enim  saeculis  exstiterunt  aliqui  qui  natura  duce  ad  virtutem  tota  vita  intenti  essent.  Neque  moror,  si  multi  lapsus  in  eorum  moribus  notari  possint;  ipso  tamen  honestatis  studio  documentum  ediderunt,  nonnihil  fuisse  in  natura  sua  puritatis.  Quid  pretii  habeant  coram  Deo  huiusmodi  virtutes,  tametsi  plenius  edisseremus  ubi  agetur  de  operum  meritis,  dicendum  tamen  est  hoc  quoque  loco,  quatenus  ad  praesentis  argumenti  explicationem  necesse  est.  Exempla  igitur  ista  nos  monent  ne  hominis  naturam  in  totum  vitiosam  putemus,  quod  eius  instinctu  quidam  non  modo  eximiis  facinoribus  excelluerunt,  sed  perpetuo  tenore  vitae  honestissime  se  gesserunt.  Sed  hic  succurrere  nobis  debet,  inter  illam  naturae  corruptionem  esse  nonnullum  Dei  gratiae  locum:  non  quae  illam  purget,  sed  intus  cohibeat.  Nam  si  singulorum  animos  laxis  habenis  Dominus  in  libidines  quaslibet  exultare  permitteret,  nemo  haud  dubie  esset  qui  non  re  ipsa  fidem  faceret  veriss,ime  in  se  competere  omnia  mala,  quibus  universam  naturam  damnat  Paulus.  Quid  enim?  Tene  eorum  numero  eximas,  quorum  pedes  ad  sanguinem  effundendum  veloces,  manus  Calvini  opera.  Vol.  1.   

[Pre] [Next]


Copyright ⓒ 2018 In Hyuk Lee. All rights reserved. http://blog.naver.com/isaaci